Is "relaxen" eigenlijk wel zo relaxed??!
Door: webmaster
Blijf op de hoogte en volg Sanne
13 Mei 2008 | Ghana, Bolgatanga
Na 8 weken was het dan eindelijk tijd voor een weekje ontspanning! Samen met Liesbeth, Linda en Peter vertrok ik op zondagochtend in een overvolle bus naar Tamale. We dachten lekker de ruimte te hebben omdat we allemaal op de achterbank konden zitten. Er was nog maar één zitplaats (je betaalt hier per stoel die je wilt) over, dus we dachten lekker relaxed te kunnen zitten. Al zou de dikste Ghanese vrouw (en die zijn er, geloof me…) op die ene stoel komen zitten, dan nog zou er plaats genoeg zijn. Helaas, te vroeg gejuicht.. Die laatste plaats was bestemd voor een vrouw met 3 (!) kinderen. Ja, allemaal op (en half onder) één stoel, en dat was zelfs voor de Ghanezen te warm. Met als gevolg 3 brullende kinderen en helaas maar 2 borsten, dus altijd zat er wel 1 te jammeren. Maar goed, dat mocht de pret niet drukken natuurlijk.
Met een tussenstop in Tamale (waar we overnacht hebben) stonden we de volgende ochtend om 06.00 uur klaar bij het busstation om kaartjes te kopen. Wij dachten dat we dus bus naar Wa moesten hebben, maar volgens de “meneer die er verstand van heeft” de bus naar Navrongo en dan met de taxi. Alles best, als we er maar komen. De bus zou pas om 08.00 uur vertrekken dus we hebben onze tijd gevuld met ontbijten, lastig gevallen worden door zwervers, mannen die de zwervers proberen weg te jagen voor ons (héél fijn!), en een bezoek brengen aan echt té smerige wc’s waarvan ik denk dat het schoner is als je het gewoon in je broek doet... Maar 2 uur later zaten we dan toch echt in de bus, die er nog wel een half uur over deed om van het busstation af te kunnen komen. Alle bussen en taxi’s staan hier namelijk zomaar ergens geparkeerd dus het kost een hoop getoeter en geduld voordat je eenmaal kunt vertrekken!
Na 4 uur hobbels en meer stoppen dan rijden kwamen we dan eindelijk aan in Navrongo. Waar bleek dat we inderdaad de bus naar Wa hadden moeten hebben, dus dat werd nu een dure taxi (18 cedi!). Of we moesten willen wachten op de bus die “misschien ergens tussen 15.00 uur en 17.00 uur zou komen”, terwijl het dus pas rond 12.00 uur was. We kozen voor de taxi en een half uur later stonden we bij de ingang van het park. Daar nog even ruzie gemaakt omdat onze studentenkaarten niet geaccepteerd werden en we dus de volle pond moesten betalen. Het scheelt maar een paar cedi’s, maar toch jammer en vooral vervelend. Maar diezelfde middag lagen we dan toch echt in het zwembad en lunchten we met uitzicht op de olifanten en apen. Prachtig!!
Mole was echt een verademing na al die weken hard werken voor het project, het integreren met de familie (dat kost echt bakken met energie, maar is wel ontzettend leuk), tekort aan vlees en vitaminen, tekort aan uurtjes nachtrust, en vooral al die vreemde Ghanezen om je heen. Al was het ook een rare gewaarwording om ineens weer tussen tientallen Nederlanders en een enkele Amerikaan te zitten. Dat heeft namelijk ook z’n nadelen; je kunt je niet afsluiten van andermans verhalen en je kunt vooral ook niet lekker ongegeneerd roddelen :-)
Helaas begon mijn lichaam na 2 dagen weer te protesteren en werd het weer een nachtje van en naar de wc rennen. Gelukkig had ik die nu bij de hand, evenals een lekkere douche. Na een paar uur aanklooien hebben we zelf (met de symptomen diarree, spugen, spierpijn en hoofdpijn) de diagnose ‘malaria’ gesteld en ben ik op advies van de anderen met de anti-malaria-medicatie begonnen. Wat een geluk dat ik die had ingeslagen!! Ik voelde me al snel beter, en na 2 daagjes futloos en lusteloos ging het al snel weer beter. De medicatie sloeg dus aan, wat het vermoeden ‘malaria’ wel kon bevestigen. Tja, Mole is fantastisch, maar er is in de wijde omtrek geen dokter te bekennen..
Op vrijdagochtend was dan ook ík sterk genoeg om deel te nemen aan de loopsafari. De anderen hadden dat op aandringen van mij de woensdag ook al eens gedaan, en die waren er absoluut van onder de indruk. Peter vond het zelfs de moeite waard om voor de tweede keer vroeg uit zijn bedje te gaan om alles te bewonderen. En om mijn water te dragen, want dat mocht ik absoluut niet van hem omdat ik nog moest aansterken. Er wordt hier echt goed voor elkaar gezorgd, lief hè!!
De anderen hadden echt niets teveel gezegd; het was in één woord FANTASTISCH. Prachtige kilometers groen, grote bomen, dichte struiken, met hier en daar een zwijn, een antilope en uiteindelijk… de olifanten! Vijftien stuks op ongeveer net zoveel metertjes afstand. Heel bijzonder om ze van zo dichtbij te mogen bewonderen. Die grote poten die langzaam voortbewegen, die slurf die speels op en neer gaat en de gigantische oren die op en neer wapperen; WAUW!! Uiteindelijk werd het toch een beetje spannend omdat de kudde zich begon te spreiden; een paar olifanten naar links, een paar naar rechts, een paar schuin achter ons en nog een paar gewoon aan de voorkant. Omsingeld door de olifanten dus. Tja, en dan heeft die gids wel een geweer bij zich maar je kunt mij niet wijsmaken dat je daarmee 10 toeristen tegen 15 olifanten kunt beschermen. Een van die beesten hoeft maar te schrikken van een jeep of een groep vogels dat overvliegt en er ontstaat paniek.. Maar gelukkig verliep alles goed en trokken de beesten verder het bos in. Maar ik hield mijn hart toch even vast.
En na deze laatste dag in Mole was het ook wel weer genoeg geweest en tijd om naar huis te gaan. Het is toch niets voor mij om hele dagen stil te zitten (verrassend hè ;-)) en vooral het hangen aan/in het zwembad en lezen wordt mij al snel te veel. Bovendien merk je zo’n week toch dat de vrijwilligersgroep een bij elkaar geraapt zooitje mensen is dat het samen moet zien te redden. Dat gaat prima, maar als je een paar dagen zó intensief met elkaar omgaat wordt het toch duidelijk dat het anders is dan je eigen vriendengroep. Het gaat allemaal niet vanzelf…
Nog een weekendje Tamale eraan vastgeplakt met alle vrijwilligers, en toen was ik zondagmiddag weer lekker thuis in Bolga. Zo voelt dat echt; THUIS KOMEN IN BOLGA!!! Vooral het weerzien met mijn familie was erg fijn. Ik had ze toch echt gemist die week. En zij mij ook, dat was goed te merken. Dat wordt nog wat volgende week.. Al herinnert Augustina me er nog steeds aan dat ik helemaal niet naar huis ga volgende week. Ze wil graag dat ik trouw met een Ghanees (ze zoekt ze zelfs voor me uit!) omdat ik daar mooie kindjes van krijg. Tja, dat laatste is waar, maar ik zal haar toch teleur moeten stellen. Nog 24 nachtjes en ik vlieg mijn eigen Stijn weer om zijn nek!!!
Het volgende bericht zal ik wijden aan mijn fysiotherapie-/sponsorprojecten. Deze lopen nu allemaal op z’n einde dus daar kan ik nu mooi iets over vertellen. Morgen proberen het een en ander nu écht geregeld te krijgen, want dat blijft maar op z’n Ghanees gaan (“maybe tomorrow”). Dit keer zelfs als het over geld gaat!!
Iedereen weer ontzettend bedankt voor de fijne brieven, kaartjes, sms’jes en berichtjes op mijn website. Het doet me zo goed en het geeft me echt dat beetje energie dat ik soms nodig heb!
Veel liefs uit het inmiddels afgekoelde Ghana (het regent hier al de hele dag :-)),
Sanne
Met een tussenstop in Tamale (waar we overnacht hebben) stonden we de volgende ochtend om 06.00 uur klaar bij het busstation om kaartjes te kopen. Wij dachten dat we dus bus naar Wa moesten hebben, maar volgens de “meneer die er verstand van heeft” de bus naar Navrongo en dan met de taxi. Alles best, als we er maar komen. De bus zou pas om 08.00 uur vertrekken dus we hebben onze tijd gevuld met ontbijten, lastig gevallen worden door zwervers, mannen die de zwervers proberen weg te jagen voor ons (héél fijn!), en een bezoek brengen aan echt té smerige wc’s waarvan ik denk dat het schoner is als je het gewoon in je broek doet... Maar 2 uur later zaten we dan toch echt in de bus, die er nog wel een half uur over deed om van het busstation af te kunnen komen. Alle bussen en taxi’s staan hier namelijk zomaar ergens geparkeerd dus het kost een hoop getoeter en geduld voordat je eenmaal kunt vertrekken!
Na 4 uur hobbels en meer stoppen dan rijden kwamen we dan eindelijk aan in Navrongo. Waar bleek dat we inderdaad de bus naar Wa hadden moeten hebben, dus dat werd nu een dure taxi (18 cedi!). Of we moesten willen wachten op de bus die “misschien ergens tussen 15.00 uur en 17.00 uur zou komen”, terwijl het dus pas rond 12.00 uur was. We kozen voor de taxi en een half uur later stonden we bij de ingang van het park. Daar nog even ruzie gemaakt omdat onze studentenkaarten niet geaccepteerd werden en we dus de volle pond moesten betalen. Het scheelt maar een paar cedi’s, maar toch jammer en vooral vervelend. Maar diezelfde middag lagen we dan toch echt in het zwembad en lunchten we met uitzicht op de olifanten en apen. Prachtig!!
Mole was echt een verademing na al die weken hard werken voor het project, het integreren met de familie (dat kost echt bakken met energie, maar is wel ontzettend leuk), tekort aan vlees en vitaminen, tekort aan uurtjes nachtrust, en vooral al die vreemde Ghanezen om je heen. Al was het ook een rare gewaarwording om ineens weer tussen tientallen Nederlanders en een enkele Amerikaan te zitten. Dat heeft namelijk ook z’n nadelen; je kunt je niet afsluiten van andermans verhalen en je kunt vooral ook niet lekker ongegeneerd roddelen :-)
Helaas begon mijn lichaam na 2 dagen weer te protesteren en werd het weer een nachtje van en naar de wc rennen. Gelukkig had ik die nu bij de hand, evenals een lekkere douche. Na een paar uur aanklooien hebben we zelf (met de symptomen diarree, spugen, spierpijn en hoofdpijn) de diagnose ‘malaria’ gesteld en ben ik op advies van de anderen met de anti-malaria-medicatie begonnen. Wat een geluk dat ik die had ingeslagen!! Ik voelde me al snel beter, en na 2 daagjes futloos en lusteloos ging het al snel weer beter. De medicatie sloeg dus aan, wat het vermoeden ‘malaria’ wel kon bevestigen. Tja, Mole is fantastisch, maar er is in de wijde omtrek geen dokter te bekennen..
Op vrijdagochtend was dan ook ík sterk genoeg om deel te nemen aan de loopsafari. De anderen hadden dat op aandringen van mij de woensdag ook al eens gedaan, en die waren er absoluut van onder de indruk. Peter vond het zelfs de moeite waard om voor de tweede keer vroeg uit zijn bedje te gaan om alles te bewonderen. En om mijn water te dragen, want dat mocht ik absoluut niet van hem omdat ik nog moest aansterken. Er wordt hier echt goed voor elkaar gezorgd, lief hè!!
De anderen hadden echt niets teveel gezegd; het was in één woord FANTASTISCH. Prachtige kilometers groen, grote bomen, dichte struiken, met hier en daar een zwijn, een antilope en uiteindelijk… de olifanten! Vijftien stuks op ongeveer net zoveel metertjes afstand. Heel bijzonder om ze van zo dichtbij te mogen bewonderen. Die grote poten die langzaam voortbewegen, die slurf die speels op en neer gaat en de gigantische oren die op en neer wapperen; WAUW!! Uiteindelijk werd het toch een beetje spannend omdat de kudde zich begon te spreiden; een paar olifanten naar links, een paar naar rechts, een paar schuin achter ons en nog een paar gewoon aan de voorkant. Omsingeld door de olifanten dus. Tja, en dan heeft die gids wel een geweer bij zich maar je kunt mij niet wijsmaken dat je daarmee 10 toeristen tegen 15 olifanten kunt beschermen. Een van die beesten hoeft maar te schrikken van een jeep of een groep vogels dat overvliegt en er ontstaat paniek.. Maar gelukkig verliep alles goed en trokken de beesten verder het bos in. Maar ik hield mijn hart toch even vast.
En na deze laatste dag in Mole was het ook wel weer genoeg geweest en tijd om naar huis te gaan. Het is toch niets voor mij om hele dagen stil te zitten (verrassend hè ;-)) en vooral het hangen aan/in het zwembad en lezen wordt mij al snel te veel. Bovendien merk je zo’n week toch dat de vrijwilligersgroep een bij elkaar geraapt zooitje mensen is dat het samen moet zien te redden. Dat gaat prima, maar als je een paar dagen zó intensief met elkaar omgaat wordt het toch duidelijk dat het anders is dan je eigen vriendengroep. Het gaat allemaal niet vanzelf…
Nog een weekendje Tamale eraan vastgeplakt met alle vrijwilligers, en toen was ik zondagmiddag weer lekker thuis in Bolga. Zo voelt dat echt; THUIS KOMEN IN BOLGA!!! Vooral het weerzien met mijn familie was erg fijn. Ik had ze toch echt gemist die week. En zij mij ook, dat was goed te merken. Dat wordt nog wat volgende week.. Al herinnert Augustina me er nog steeds aan dat ik helemaal niet naar huis ga volgende week. Ze wil graag dat ik trouw met een Ghanees (ze zoekt ze zelfs voor me uit!) omdat ik daar mooie kindjes van krijg. Tja, dat laatste is waar, maar ik zal haar toch teleur moeten stellen. Nog 24 nachtjes en ik vlieg mijn eigen Stijn weer om zijn nek!!!
Het volgende bericht zal ik wijden aan mijn fysiotherapie-/sponsorprojecten. Deze lopen nu allemaal op z’n einde dus daar kan ik nu mooi iets over vertellen. Morgen proberen het een en ander nu écht geregeld te krijgen, want dat blijft maar op z’n Ghanees gaan (“maybe tomorrow”). Dit keer zelfs als het over geld gaat!!
Iedereen weer ontzettend bedankt voor de fijne brieven, kaartjes, sms’jes en berichtjes op mijn website. Het doet me zo goed en het geeft me echt dat beetje energie dat ik soms nodig heb!
Veel liefs uit het inmiddels afgekoelde Ghana (het regent hier al de hele dag :-)),
Sanne
-
13 Mei 2008 - 16:19
Marion:
weer een geweldig verhaal, en wat zal jij een heimwee krijgen naar je 'familie '!
bel je zo !! -
13 Mei 2008 - 16:31
Michiel:
Wat een schitterend verhaal weer. Leuk filmpje ook. Over 24 nachtjes kan je ook in mijn nek vliegen hoor :-). Veel succes en plezier nog in Bolgathuis en tot horens.
X Michiel. -
13 Mei 2008 - 17:53
Rob Van Uden:
Tis jammer dat het niet mag, maar anders zou ik je vragen of je een baby-olifantje wilde meenemen voor in onze achtertuin.
Groetjes en zet hem op. -
13 Mei 2008 - 18:34
Miranda:
He meisje,
Heerlijk even zo'n weekje ertussenuit! Mooi om te horen hoe ingeburgerd je daar toch al bent, wie weet zit er nog wel een leuke Ghanees tussen, hihi. (sorry, Stijn, even een geintje mag wel he?!)
Tja balen dat je lijf je even tegenzat, maar zo te horen heb je genoten. Ik geloof best dat je toch even in je handjes knijpen is als je daar zo'n kolos van een een olifant op een paar meter afstand ziet staan (en dan ook nog rondom...) Dombo is toch een ander verhaal. Succes nog de laatste week en geniet ervan. Je zal ze zeker missen, maar dan is het nog even touren om daarna weer heerlijk thuis te komen in je eigen warme bedje, onder je eigen douche en op je eigen wc (ook wel net zo prettig) om maar niet te vergeten naar ale open armen die klaar staan om je een dikke knuffel te geven.
groetjes Miran -
13 Mei 2008 - 19:29
Stijn:
Hey lief,
Niet naar Miranda luisteren, die gaat trouwen met een varende Baviaon. Waar ze die gevonden heeft.. ;-) Wat een mooie natuur daar! Dat gaan we inderdaad een keer samen doen.
Kus -
13 Mei 2008 - 19:59
Arnoud:
Hallo Sanne,
Dat werd tijd, dat we weer eens iets hoorden...Maar ik lees wel dat het allemaal prima met je gaat, ja, die toiletten wennen nooit en een natte broek is in die hitte toch zo weer droog...of niet?
Die Ghanees laat je maar mooi daar, als je er op staat: ik heb Stijn in een half uurtje van blanke Dorstenaar verandert in een donkere, zeg maar zwarte,Ghanees...Daar heb ik wel een pot Tectyl voor over...
En als je klaar bent met Stijn en Michiel mag je ook mij wel....
XXXXxxx -
13 Mei 2008 - 21:53
Myrthe:
Hey Sanne,
Probeerde je te bellen daarstraks, maar je nam helaas niet op... Maar hee, je hebt een lekker kleurtje al! Bijna net zo bruin als ik! (; Nou, morgen nog een keer proberen. Slaap lekker, dikke kus van je zusje. -
14 Mei 2008 - 05:51
William En Wilma:
Heey Sanne. Ondanks alle ontberingen daar beginnen we toch wel lichtelijk jaloers te worden. Geweldig om zo'n tocht te maken door de nog ongerepte natuur. Hopelijk kan je je project snel definitief maken. Ennuh op de laatste foto's lijk je inderdaad lekker bruin !!!
Wie had dat gedacht. William zit in San Francisco voor een congres,maar moest je veel groetjes doen.
Wij genieten van de hogere temperaturen en jij van de dalende temperaturen. Maar hier kunnen we ook best onderhand een regenbuitje gebruiken.
Succes met de laatste loodjes en tot horens.
Groetjes, Wilma en de kids
-
18 Mei 2008 - 10:23
Lydia:
Lieve Sanne,
Wat een geweldig leuk filmpje, en ook weer leuke foto's. Ook leuk om te lezen wat je met je project hebt gedaan.
Wat veel in zo'n korte tijd!
Geniet van de laatste weken.
Kus
Lydia
;-)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
