Eindelijk op weg naar Bolgatanga!!!
Door: webmaster
Blijf op de hoogte en volg Sanne
18 Maart 2008 | Ghana, Tamale
vrijdag 14 maart
En na 2 nachten bij Namaawu verbleven te hebben nemen we alweer afscheid, om met de bus verder te reizen naar Bolgatanga. Deze reis neemt gelukkig nog geen 3 uur in beslag, dus dat is goed te doen. We zien het landschap langzaamaan veranderen; het wordt rustiger op straat, en de compounds worden steeds kleiner en ook de welbekende “hutjes” verschijnen ten tonele. Ondertussen wordt het ook steeds warmer, en helemaal als we midden op een plein in Bolgatanga uitstappen. Als de laadbak opengaat worden direct onze tassen gepakt door de vele jongens die zich om de bus hebben geschaard. Zij willen je tas voor je dragen en deze brengen naar de taxi. Dit klinkt best prettig, maar als al mijn tassen een andere richting opgedragen worden is dit toch niet zo fijn. Als een gek moeten we onze bagage bij elkaar zoeken, terwijl we juist even bij willen komen van de busrit en weer moeten wennen aan de brandende zon. Tja, en als je dan eindelijk je tassen weer heroverd hebt mag je de mannekes nog betalen ook voor hun diensten. Pfff.. vermoeiend!! Vervolgens wachten we op onze taxi (Ibrahim) die een half uurtje verlaat zal zijn. We besluiten in de schaduw rustig op hem te gaan wachten. Maar die rust krijgen we niet, want binnen 10 seconden staan er weer 10 jongens om ons heen. Dit keer om te vragen waar ze ons naar toe kunnen brengen, of we wat te eten of te drinken willen kopen, en zelfs met hun hand omhoog om te bedelen. We wijzen dit alles af, maar de jongens zijn niet snel uit het veld geslagen. Ze gaan als een kring om ons heen staan, en wachten net zolang tot we wel toehappen. Helaas voor hen gaat dat echt niet gebeuren!! Totdat Ibrahim arriveert en eveneens onze tassen worden gekaapt. Het zijn taferelen waar ik voor gewaarschuwd ben, maar die je pas echt kunt begrijpen als je ze zelf meemaakt. Vooral als inderdaad het gevoel van “Sanne is een portemonnee” opkomt. Denk je in de bus gezellig een praatje te maken met een manneke van 15 jaar (dat zijn de leukste hè Michiel ;-)) en wat koekjes en snoepjes uit te wisselen, gaat het gesprek binnen 5 minuten toch weer over waar je gaat verblijven, of je een taxi daartoe nodig hebt, of je gedurende je verblijf misschien een gids wilt en of je hem je adres wilt geven.. Dit is echt erg vermoeiend. Vooral omdat ik graag kennis maak met mensen en het leuk vind ‘zomaar’ een praatje te maken in de bus. Helaas ben ik hier niet zo ‘gewoon’ en ‘anoniem’ als dat ik zou willen; ik ben een “rijke blanke”.
Zaterdag 15 maart
De dagen bij Ibrahim zijn heerlijk; het eten is er heerlijk, we hebben en goede waaier op onze kamer en er is tijd om bij te slapen. Ook overdag kunnen we meer ons eigen programma bepalen zodat we zelf kunnen beslissen wat, waar en wanneer we eten (vooral toast met jam en cola/sprite bij de Travellers Inn, en héélijke ananas en mango van de straat) en vooral ook in ons eigen tempo. Want met deze warmte gaat niet alles even snel als dat ik gewend ben van mezelf. En als ik me al even bovenmatig inspan (zoals een uur fietsen door Bolgatanga) dan loopt het zweet echt in straaltjes over mijn rug, benen en armen. Ik kan dan ook gerust 4 liter drinken op een dag en dan toch niet naar het toilet hoeven!
Nog één nachtje hier en dan vertrek ik naar mijn gastgezin. Ik ben erg benieuwd hoe dat het me daar zal vergaan. Aan de ene kant ben ik er erg zenuwachtig voor en zie ik er een beetje tegenop. Ik ben zo benieuwd hoe dat het daar zal zijn en of ik er wel mijn draai kan vinden. Vooral het feit dat ik waarschijnlijk geen stroom (en dus ook geen mogelijkheid tot ventilator) op mijn kamer zal hebben maakt het vooruitzicht naar het gastgezin te gaan moeilijk. De nachten zijn nu eigenlijk al te warm voor mij; ik lig veel te woelen en te draaien en word regelmatig wakker. En als íets opbreekt is het wel het niet goed kunnen slapen! Anderzijds lijkt het me heerlijk dat ik eindelijk mijn tassen uit kan pakken, ik een plaats heb die ik tot “thuis” kan maken, en ik alle mooie kaartjes en cadeautjes die ik heb gekregen naast mijn bedje kan stallen. Dat er eindelijk een beetje regelmaat gaat komen in de dagen en er ook weer wat routine terug gaat komen in mijn handelingen. Het is zo vermoeiend om overal bij na te moeten denken, zelfs bij het eten (met je handen), het geven van iets aan een ander (met je rechterhand), naar het toilet gaan (vergeet je emmer water niet om door te spoelen!) en ga zo maar door. Ik heb trouwens gisteren voor het eerst mijn plasje in de buitenlucht gedaan. Wel achter een muurtje hoor, maar toch.. Het is even gek, maar ik vond het schoner en makkelijker dan op de meeste toiletten waar ik tot nu toe ben geweest :)
Ik heb in Bolgatanga behalve een telefoonnummer ook een eigen postadres:
Meet Africa
Sanne Geerts
P.O. Box 252, Bolgatanga
Ghana
Wie een kaartje, brief of een pakketje wil sturen kan dat doen naar dit adres. Houd er wel rekening mee dat de verzendtijd flink op kan lopen. Het varieert van 10 dagen tot 5 weken! Dus stuur niet iets vlak voor mijn vertrek :) Officieel is mijn laatste dag in Bolgatanga op 23 mei.
En na 2 nachten bij Namaawu verbleven te hebben nemen we alweer afscheid, om met de bus verder te reizen naar Bolgatanga. Deze reis neemt gelukkig nog geen 3 uur in beslag, dus dat is goed te doen. We zien het landschap langzaamaan veranderen; het wordt rustiger op straat, en de compounds worden steeds kleiner en ook de welbekende “hutjes” verschijnen ten tonele. Ondertussen wordt het ook steeds warmer, en helemaal als we midden op een plein in Bolgatanga uitstappen. Als de laadbak opengaat worden direct onze tassen gepakt door de vele jongens die zich om de bus hebben geschaard. Zij willen je tas voor je dragen en deze brengen naar de taxi. Dit klinkt best prettig, maar als al mijn tassen een andere richting opgedragen worden is dit toch niet zo fijn. Als een gek moeten we onze bagage bij elkaar zoeken, terwijl we juist even bij willen komen van de busrit en weer moeten wennen aan de brandende zon. Tja, en als je dan eindelijk je tassen weer heroverd hebt mag je de mannekes nog betalen ook voor hun diensten. Pfff.. vermoeiend!! Vervolgens wachten we op onze taxi (Ibrahim) die een half uurtje verlaat zal zijn. We besluiten in de schaduw rustig op hem te gaan wachten. Maar die rust krijgen we niet, want binnen 10 seconden staan er weer 10 jongens om ons heen. Dit keer om te vragen waar ze ons naar toe kunnen brengen, of we wat te eten of te drinken willen kopen, en zelfs met hun hand omhoog om te bedelen. We wijzen dit alles af, maar de jongens zijn niet snel uit het veld geslagen. Ze gaan als een kring om ons heen staan, en wachten net zolang tot we wel toehappen. Helaas voor hen gaat dat echt niet gebeuren!! Totdat Ibrahim arriveert en eveneens onze tassen worden gekaapt. Het zijn taferelen waar ik voor gewaarschuwd ben, maar die je pas echt kunt begrijpen als je ze zelf meemaakt. Vooral als inderdaad het gevoel van “Sanne is een portemonnee” opkomt. Denk je in de bus gezellig een praatje te maken met een manneke van 15 jaar (dat zijn de leukste hè Michiel ;-)) en wat koekjes en snoepjes uit te wisselen, gaat het gesprek binnen 5 minuten toch weer over waar je gaat verblijven, of je een taxi daartoe nodig hebt, of je gedurende je verblijf misschien een gids wilt en of je hem je adres wilt geven.. Dit is echt erg vermoeiend. Vooral omdat ik graag kennis maak met mensen en het leuk vind ‘zomaar’ een praatje te maken in de bus. Helaas ben ik hier niet zo ‘gewoon’ en ‘anoniem’ als dat ik zou willen; ik ben een “rijke blanke”.
Zaterdag 15 maart
De dagen bij Ibrahim zijn heerlijk; het eten is er heerlijk, we hebben en goede waaier op onze kamer en er is tijd om bij te slapen. Ook overdag kunnen we meer ons eigen programma bepalen zodat we zelf kunnen beslissen wat, waar en wanneer we eten (vooral toast met jam en cola/sprite bij de Travellers Inn, en héélijke ananas en mango van de straat) en vooral ook in ons eigen tempo. Want met deze warmte gaat niet alles even snel als dat ik gewend ben van mezelf. En als ik me al even bovenmatig inspan (zoals een uur fietsen door Bolgatanga) dan loopt het zweet echt in straaltjes over mijn rug, benen en armen. Ik kan dan ook gerust 4 liter drinken op een dag en dan toch niet naar het toilet hoeven!
Nog één nachtje hier en dan vertrek ik naar mijn gastgezin. Ik ben erg benieuwd hoe dat het me daar zal vergaan. Aan de ene kant ben ik er erg zenuwachtig voor en zie ik er een beetje tegenop. Ik ben zo benieuwd hoe dat het daar zal zijn en of ik er wel mijn draai kan vinden. Vooral het feit dat ik waarschijnlijk geen stroom (en dus ook geen mogelijkheid tot ventilator) op mijn kamer zal hebben maakt het vooruitzicht naar het gastgezin te gaan moeilijk. De nachten zijn nu eigenlijk al te warm voor mij; ik lig veel te woelen en te draaien en word regelmatig wakker. En als íets opbreekt is het wel het niet goed kunnen slapen! Anderzijds lijkt het me heerlijk dat ik eindelijk mijn tassen uit kan pakken, ik een plaats heb die ik tot “thuis” kan maken, en ik alle mooie kaartjes en cadeautjes die ik heb gekregen naast mijn bedje kan stallen. Dat er eindelijk een beetje regelmaat gaat komen in de dagen en er ook weer wat routine terug gaat komen in mijn handelingen. Het is zo vermoeiend om overal bij na te moeten denken, zelfs bij het eten (met je handen), het geven van iets aan een ander (met je rechterhand), naar het toilet gaan (vergeet je emmer water niet om door te spoelen!) en ga zo maar door. Ik heb trouwens gisteren voor het eerst mijn plasje in de buitenlucht gedaan. Wel achter een muurtje hoor, maar toch.. Het is even gek, maar ik vond het schoner en makkelijker dan op de meeste toiletten waar ik tot nu toe ben geweest :)
Ik heb in Bolgatanga behalve een telefoonnummer ook een eigen postadres:
Meet Africa
Sanne Geerts
P.O. Box 252, Bolgatanga
Ghana
Wie een kaartje, brief of een pakketje wil sturen kan dat doen naar dit adres. Houd er wel rekening mee dat de verzendtijd flink op kan lopen. Het varieert van 10 dagen tot 5 weken! Dus stuur niet iets vlak voor mijn vertrek :) Officieel is mijn laatste dag in Bolgatanga op 23 mei.
-
18 Maart 2008 - 12:52
Arnoud:
Als je 23 mei op tijd vertrekt, ben je misschien nog net op tijd op de bruiloft van Bas en Maartje....
Kus,
Arnoud -
18 Maart 2008 - 13:30
Michiel:
Ik vind het heel knap van je. Veel succes in het ziekenhuis. Als ik jou was zou ik nog veel op straat gaan voetballen.
Groetjes Michiel. -
18 Maart 2008 - 13:53
Gonnie:
Hoi Sanne ,als ik dit lees zie ik je gewoon zweten ,en natuurlijk heb je af en toe heimwee ,mag en is ook goed ,kijk maar veel omhoog ,dat doet vast iedereen hier ook.
Gisteren heb ik Stijn nog gezien bij jouw zusje ,het gaat goed met hem hoor ,hij doet zijn dingen wel ,zei hij en je kan zien dat hij veel van je houdt ,toch lekker gevoel dunkt me ,dus laat los nederland en ga er maar weer voor ,voetballen is een hele goeie van michiel ,je levert inspanning en kan zo je hersens leegmaken ,goh wat is je moeder en ook je vader toch supertrots op jou ,ze vertellen over jou met heel veel houden van ,echt genieten ,bavel staat in het teken van ghana hoor en iedereen hoopt dat je geniet ,succes maar weer en wat zal jij straks een mooi lijntje hebben ,kus Gon -
18 Maart 2008 - 17:49
Joyce:
Heej sanne!
Wat goed van je dat je je overal zo aan kan passen, en het tot nu toe overal naar je zin hebt gehad! Leuk om nog een vriend te hebben ontmoet daar! Wat kan jij het allemaal mooi opschrijven, ik zie het gewoon al helemaal voor me hoe jij daar rond loopt! Je moet er een boek van maken haha! Goed om af en toe ook aan thuis te denken hoor, helemaal niets mis mee! Hier gaat alles goed, druk met stage en alles!
Ik zal je binnenkort wel een mailtje sturen! Geef ons kaartje maar een mooi plekje op je eigen kamer :)
Liefs Joyce -
18 Maart 2008 - 20:42
Miranda:
He Sanne,
met jouw verhalen kan je zeker een boek vullen! Tof om te lezen hoe het eruit ziet en hoe jij alles beleeft. Je brengt het ook zo lekker op zijn Sannes. Veel succes en eens kijken wat we allemaal jouw kant op gaan sturen.
Ik ga ook proberen om via school een deel van de opbrengst van een project voor jouw goede doel te regelen. Ik houd je op de hoogte!
Stijn had een mooie bezemsteel mee op de fiets voor een verjaardag van een van de band (tja dan had hij vorig jaar ook maar niet de bezemsteel moeten aanwijzen om op de BBQ te gooien).
liefs Miran -
19 Maart 2008 - 14:07
Rob Van Uden:
Hoi Sanne, wil je alle goeds wensen. -
19 Maart 2008 - 14:46
Lumine:
Hey lieve Sanne,
Wat kan jij goed verhalen vertellen! Ik dacht, ik lees 'snel' even je berichtjes; maar dat zal helaas niet gaan. Je lappen tekst lezen heerlijk, zijn uitgebreid en uiteindelijk zit ik op het puntje van mijn stoel voor het computerscherm. Wat moet jij een angsten overwinnen, maar wat knap dat je het allemaal doet! Ik hoop dat je het naar je zin krijgt bij je gastgezin en dat je je er een beetje thuis gaat voelen.
Liefs Lumine -
20 Maart 2008 - 20:55
Karin V't Westeinde:
Hoi Sanne, lekker bij de warme haard zitten lezen over jouw belevenissen (met kopjes thee!). Al veel gezien en gedaan zeg in die paar dagen, ik ben er erg benieuwd naar of de beelden van je nieuwe verblijfplaats overeenkomen met de werkelijkheid.... Ik blijf je gewoon volgen: heerlijk veel te lezen :)
Succes de komende tijd, ik kijk regelmatig 's avonds naar boven, groeten, Karin. -
21 Maart 2008 - 19:17
Myrthe:
Hoi lieve Sanne,
Ja, ik wist dat het de kleuren van de vlag waren, ze kwamen me meteen bekend voor! En mama ook. (: Vind het heel lief van je. En ik hoop ook echt voor je dat het gaat regenen. Dat zou vandaag echt een GOEDE vrijdag maken! (;
Dus hopelijk: slaap lekker!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
