Always look on the bright side of life!!!

Dinsdag 11 maart

En als ik net een beetje gewend raak aan het leven bij Victoria in Accra, is het alweer de laatste avond voor ons daar.. Ik geniet van de heerlijke maaltijd (rijst met vis), van de wind die langzaam opkomt en van de kinderen die maar energie blijven hebben. Deze laatste avond besteed ik even helemaal aan het samenleven met deze Ghanese familie. Ik doe voor het laatst de afwas met Posja (de oudste dochter van Victoria), ik maak wat grapjes met Zeena, en ik speel nog even met de twee kleintjes van de familie. Hoewel ik het prima naar mijn zin heb merk ik ook dat ik thuis wil zijn. Al is het maar voor vijf minuutjes.. Daarom richt ik mijn blik naar boven; naar de donkere hemel. Deze ziet er namelijk altijd hetzelfde uit, waar ook ter wereld. Het geeft me een rustig gevoel, omdat ik weet dat wanneer de mensen in Nederland naar de hemel kijken ik ook een beetje bij hen ben. Helaas ontbreken de sterren, zodat ik besluit de eerste neon-buisjes uit te delen. En dat is een groot succes. Niet alleen de meisjes zijn er blij mee, ook de jongens kijken bewonderenswaardig naar het blauwe licht dat langzaam verschijnt. En stiekem zijn ook de vrouwen geïnteresseerd. Het geeft een erg gezellig gezicht met al die kleurtjes, en de kinderen zijn er reuze blij mee. En dat voor nog geen 5 cent bij de Axtion!

Als ik iets geleerd heb de afgelopen dagen dan is het wel dat het allemaal niet zo moeilijk hoeft te zijn als dat wij Nederlanders denken. Waarom een kind een I-Pod geven als het ook blij is met gekleurde lichtjes? En waarom zouden we niet gewoon 1 stuk zeep voor alles gebruiken in plaats van apart afwasmiddel, wasmiddel en schoonmaakmiddel?!! Het grootste verschil zat ‘m vanavond echter in het omgaan met de kinderen. Het baby’tje van 5 maanden dronk al rustig mee uit de zakjes water, werd rondgedragen door de andere kindjes en werd zelfs aangespoord al te gaan staan. Dingen waar wij in Nederland zo voorzichtig mee zijn. Deels terecht, maar ik denk gedeeltelijk ook erg overdreven. De lessen culturele antropologie leerden me dat de meeste kinderen hier geen tijd hebben om kind te zijn, omdat ze mee moeten helpen in het huishouden en het verdienen van geld. Dat beeld klopt tot nu toe helemaal. Maar ik heb in Nederland nog nooit een kind zo vrij zien (kunnen!) spelen als de kinderen hier deze avond.


Woensdag 12 maart

Het was gisteren een bloedhete dag in Ghana, en daar heb ik nog de hele nacht van mogen “genieten”. Ons kamertje was verschrikkelijk warm, en zelfs de ventilator kon daar geen verandering in brengen. Ik heb me op allerlei mogelijke manieren in het bed gestald (sorry Sascha), maar ik kon nergens de verkoeling vinden. Ik dacht er nog even over buiten te gaan slapen, maar ik durfde toch ook weer niet onder mijn klamboe vandaan te komen. Dus er zat niets anders op dan 8 uur te draaien, woelen, zuchten, steunen, en wachten… wachten… wachten… tot het 04.30 uur was en ik éindelijk op kon staan! De douche is heerlijk verfrissend (lees “ijskoud”) maar echt beter maakt het me niet. Vervolgens snel aankleden, spullen inpakken en zonder ontbijt (daar is geen tijd meer voor) naar de bus. Na wat geregel en gewacht vertrekt deze ruim op tijd om 07.15 uur, en dat is maar een kwartiertje later dan gepland! Maar wie zeurt daar over als je heerlijk in een luxe stoel (met plastic hoezen eromheen) mét airco boven je hoofd in slaap kunt gaan vallen? Af en toe doe ik mijn oogjes even open maar de meeste uren lig ik heerlijk te soezen! Omdat we geen echt eten hebben kunnen kopen bij de bus moeten we leven van koekjes, pinda’s en Zwitserse cake. Op zich best lekker, maar ik kan er dus niet de hele dag op teren. Uiteindelijk dan maar een paar bananen gekocht op de stopplaats onderweg. Zes (mini-)bananen voor 0.10 cedi’s (ongeveer 7 eurocent). Je schaamt je er gewoon voor!

’s Avonds aangekomen bij het huis van Namaawu werden we weer herenigd met onze buddy’s Rene en Peter. Even een korte zit aan de gezellige tafel en dan snel het bedje in. Met daarboven een waaier; dit belooft een goede nacht te worden.


Donderdag 13 maart

Na 8 uur aan een stuk doorgeslapen te hebben beginnen we aan onze introductietocht door Tamale. Ik kom ogen te kort; alles is bijzonder, anders, indrukwekkend maar vooral ook erg mooi. Dit is waarvoor ik naar Ghana ben gekomen; de vriendelijke mensen, de kraampjes waar ze prachtige dingen verkopen (mam, het leek alsof ik voor de kast van opa stond met al die beelden van olifanten erop!), de schitterende jurken van de vrouwen, vrolijk zwaaiende kinderen langs de kant van de weg en vooral ook gigantisch grote, groene bomen. Ik geniet volop en voel eindelijk de rust weer een beetje terugkeren in mijn hoofd. Als vervolgens op de menukaart ook nog een Griekse salade aangeboden wordt kan ik mijn geluk helemaal niet meer op, eindelijk groente :-)

Na de belangrijkste plekken (zoals de markt, de postoffice en de bank) bezocht te hebben is er in de middag tijd voor een eigen programma. Sascha, Peter en Rene besluiten een duik te nemen in het zwembad. Hoewel me dit ook erg goed in de oren klinkt kies ik toch voor iets anders. Iets heel belangrijks en bijzonders. Ik ga namelijk een bezoek brengen aan Martien Balemans (beter bekend als Father Martin), een goede vriend van onze familie die al vele jaren woont en werkt in Tamale. Om 15.00 uur staat de taxi voor die mij naar het Centre zal brengen. Nou ja, een taxi; ik mag achterop de motor springen! Iets waarmee Martien me echt voor het blok zet.. Maar je bent op avontuur of je bent het niet!! Dus ik klim achter op de motor en overtreed daarmee een heleboel regels. Ten eerste mijn eigen regel dat ik nóóit meer op een motor zou zitten, want ik vind het verschrikkelijk eng. Ten tweede de Nederlandse regel dat je altijd een helm moet dragen, maar die is er dus niet. En als laatste de Ghanese regel dat een man en een vrouw nooit in het openbaar samen mogen zijn. Alleen als zij verwant zijn aan elkaar, maar aan deze duo-penotti combinatie was duidelijk te zien dat dát niet het geval was. En tot “overmaat van ramp” (volgens de Ghanese normen dan) had ik ook nog eens mijn armen stevig om hem heen geslagen, zodat ik een klein beetje een veilig gevoel overhield aan het ritje. Het ging overigens best goed, zij het niet dat ik zo handig ben om bij het afstappen mijn been te branden aan de uitlaat. Nu zal ik deze rit zeker niet snel vergeten :-) Na een prettig weerzien met Martien en even op adem te zijn gekomen beginnen we met de rondleiding over het terrein. Ik neem een kijkje in de zalen en de slaapkamers en we lopen over de prachtige zandpaden met daarboven de grote groene bomen. Er komt een rust over me heen en ik begin helemaal te ontspannen. Mijn gedachten gaan even helemaal nergens naar uit, alleen naar al het mooie dat ik om me heen zie. Ik stel me voor hoe het zou zijn geweest als ik hier ooit met opa gelopen zou kunnen hebben. Wat zouden we samen dan dubbel hebben kunnen genieten! Helaas heb ik geen kaarsje meegenomen, anders had ik dat voor hem op kunnen steken. Nu doe ik dat dan maar in gedachten. Ja mam, zo is hij echt bij me! Deze middag heeft me erg goed gedaan; het is weer even rustig in mijn hoofd. En daarmee is er ook weer plaats voor al het positieve dat ik ervaar. Dus: "always look on the bright side of life"!!!