Zal het wennen ooit gaan wennen???

In een afgeladen volle trotro ga ik op weg naar mijn gastgezin in Bolgatanga. Eindelijk mijn eigen kamertje en de mogelijkheid om mijn spullen uit te pakken. Want dat constant sjouwen met de tassen en het eindeloos zoeken naar mijn spullen begint me nu toch echt de keel uit te hangen. Ik kijk goed om me heen en bij iedere straat denk ik; zou het hier zijn?? Een paar minuten en een hoop hobbels en kuilen verder stopt de trotro voor een grote groep huisjes. Dit is het dan; hier zal ik de komende maanden verblijven Binnen een paar seconden heb ik tientallen kinderen om me heen die mijn tassen bekijken, mijn kleren besnuffelen en vooral mijn blanke huid willen voelen. Ja, dat vinden ze hier echt prachtig, een witte huid. Dus ik ben nu mateloos populair ;-) Nee Arnoud, echt verkleurd ben ik nog niet, maar dat kan ook niet met factor 40! Volgende week ga ik over op de 12, dus wie weet wordt het dan wat beter. Goed, mijn tassen worden de compound binnengedragen en voor mij wordt een stoel schoongemaakt en klaargezet. We moeten nog even wachten want degene die de sleutel van de kamer heeft is niet aanwezig. Ondertussen vertrekken ook Sascha en Rene naar hun gezin, zodat ik nu echt alleen achterblijf. De kinderen blijven om me heen staan, overal snuffelend en voelend, ik voel me alweer een echte attractie. De volwassenen gaan rustig verder met waar ze mee bezig waren. Geen kennismakingspraatje, geen vragen over hoe mijn reis is geweest, geen introductie rond de compound, helemaal niets.. Alleen ik op een stoel met krioelende kinderen om me heen die natuurlijk geen woord Engels tegen me spreken. Na een tijdje krijg ik een maaltijd voorgeschoteld, en hoewel het er goed uitziet (en ook goed smaakt) krijg ik met moeite een paar happen naar binnen. Ik ben moe van de dag, maar vooral erg ongelukkig met deze manier van binnenkomen. Nu ben ik écht op mezelf aangewezen en ik voel me ontzettend alleen. Gelukkig is het inmiddels donker zodat mijn tranen niet opgemerkt worden. Wel is aan mijn hangende hoofd nu toch echt te zien dat ik liever ga slapen. Ik mag het bed van mijn gastmoeder gebruiken, totdat de sleutel gearriveerd is. Deze komt uiteindelijk om 20.15 uur, terwijl ik dan al ruim 3 uur in het gastgezin ben. Mijn gastmoeder helpt me met het ophangen van mijn klamboe en ik ga snel verder met slapen. Ik heb geen zin meer om mijn tas uit te pakken; dat komt morgen wel! Wel lees ik nog de welkomstbrief die Linda (het meisje dat een paar weken geleden uit mijn gastgezin vertrokken is) voor me heeft achtergelaten. Een hele verrassing, en de brief doet me ook echt goed; BEDANKT!! De nacht is erg vreemd; ik word veel wakker van de vreemde geluiden, het verliggen in bed (als je hier 5 minuten op het bed ligt heb je zo’n enorme kuil in het matras dat je moet gaan verliggen, dus ik draai een aantal rondjes hier per nacht!), de indrukken van de afgelopen uren, en natuurlijk de verschrikkelijke warmte.. Eindelijk is het dan 06.00 uur en kan ik rustig op gaan staan. Er wordt een emmer water voor me gehaald en tussen een paar muurtjes (waar tevens ook geplast kan worden) kan ik me rustig opfrissen. Het water is heerlijk koud en ik kan er echt even van bijkomen. Toch beginnen de tranen alweer over mijn wangen te rollen.. Snel beweeg ik me terug richting mijn kamertje waar de volgende huilbui uitbarst. Wéér opnieuw wennen, wéér geen routine, wéér geen gevoel ergens “thuis” te zijn. En dit maal moet ik dit allemaal alleen ondergaan, want mijn maatjes zitten in een ander gastgezin. Ik verzamel al mijn moed bij elkaar om te gaan ontbijten. Gelukkig krijg ik (zoals afgesproken) brood. En het wordt zelfs opgeleukt met een kom chocomel (nou ja, een mix van wat MILO en water), maar deze vorm van luxe kan me toch niet echt opvrolijken. Gelukkig heb ik een afspraak met Sascha bij de Ministry of Health dus heb ik een reden na het ontbijt te vertrekken. Bij het Ministry aangekomen blijkt dat zij nog willen overleggen met een of andere directeur, dus dat we de volgende dag maar weer terug moeten komen. Nog nooit ben ik zo blij geweest met deze “komt-het-niet-vandaag-dan-komt-het-wel-morgen”-houding van de Ghanezen. Nu heb ik lekker een dagje voor mezelf en kan ik heerlijk bijkomen van de afgelopen avond en nacht. We ontmoeten een aantal andere vrijwilligers en gaan heerlijk met hen ergens een broodje eten. Ze stellen me gerust dat ze het allemaal moeilijk vonden de eerste dagen in het gastgezin en dat het absoluut niet aan mij ligt. Dat hadden mama en papa me ook al verteld maar ja die zijn natuurlijk altijd positief over hun eigen kind :) ’s Middags nog even lekker internetten zodat ik me op kan laten vrolijken door de mailtjes van het thuisfront en alle lieve berichtjes op de website. Dat doet me echt zo ontzettend goed!! De avond in het gastgezin ging een stuk beter. Er was heerlijk voor me gekookt en daarna heb ik gepraat met 2 meiden over de verschillen tussen Ghana en Nederland. Dat was wel erg interessant, vooral de gedachten die bestaan over het leven in Nederland. Bijvoorbeeld dat wij ieder jaar een nieuwe koelkast kopen en dan de oude naar Afrika sturen, dat we een probleem hebben als er onverwacht eters komen, en dat we gewoon naar buiten gaan als het regent. Dat laatste vinden ze helemaal belachelijk :) En helaas kon ik de andere voorbeelden ook niet helemaal ontkennen, al voelde ik me persoonlijk niet echt aangesproken. Tenslotte nog even gespeeld met de 2 kleinste kinderen van de familie; de bijna 3-jarige Sweety (dat is ze echt!) en de 2-jarige Blessing (ook dat klopt). Het zijn 2 heerlijke deugnieten, maar vooral prachtige, schattige kinderen. Echt weer een voorbeeld van “strik eromheen en meenemen”!! Ieder op één been en vervolgens “KIEKEBOE” spelen, met als gevolg alledrie de slappe lach. En ja, dan ontspannen er wel wat meer spieren dus Sweety liet nog een klein cadeautje op mijn net gewassen broek achter. Ach.. wat kan mij het ook schelen, ik heb een ontspannen en bijzondere avond gehad!