It's gonna be a hot, hot, Easter...
Door: webmaster
Blijf op de hoogte en volg Sanne
22 Maart 2008 | Ghana, Bolgatanga
De eerste week in Bolgatanga zit er alweer op! Wat gaat de tijd toch ontzettend snel. Aan de andere kant lijkt het alsof ik hier al meer dan een maand zit terwijl het morgen pas 2 weken geleden is dat ik in het vliegtuig stapte. Ik maak hier zoveel mee op een dag dat het gewoon veel langer lijkt.
Na al de rompslomp met alle papieren zijn we afgelopen woensdag dan toch écht begonnen in het ziekenhuis! De fysiotherapeut (genaamd Iddi) ontving ons erg enthousiast en wil ons van alles laten zien. We lopen de hele ochtend rond en kijken waar we hulp kunnen bieden. Er is genoeg te doen, maar tegelijkertijd ook weer te veel. Er komen zo’n 6-10 patiënten tegelijk in de zaal en dan zijn er ook nog een aantal in de cabines. Ze hebben allemaal hun eigen programma dat ze afdraaien met hulp van hun eigen “buddy” die ze van thuis meenemen. En die hebben ze ook wel nodig want de meeste mensen die ik tot nu toe heb gezien komen voor revalidatie na een hersenbloeding. Een therapie waarbij ik gewend ben 1 op 1 te werken, maar dat is hier niet mogelijk omdat er maar 1 fysiotherapeut is. Ik probeer met iedereen een praatje te maken en de oefeningen wat aan te passen of iets nieuws toe te voegen. Dit is nog niet zo gemakkelijk, omdat de meeste mensen geen of slecht Engels spreken. En dan nog te bedenken dat de meeste mensen na een hersenbloeding toch ook de nodige communicatieproblemen hebben!! Maar met het ‘praatje-plaatje-daadje’ kom ik een heel eind. Volgende week nog een paar dagen rondsnuffelen en dan plannen maken voor een concreet project. Er is genoeg te doen, maar het is belangrijk een doel te kiezen wat niet te groot is omdat we uiteindelijk maar 2 maanden de tijd hebben.
Onze werktijden zijn van 08.00 uur tot 12.00 uur, dus de middag is lekker voor mezelf! Deze begint meestal met een lunch samen met de andere vrijwilligers. Soms brood met jam bij de Travellers Inn, dan weer frietjes (goed voor het zout) met salade bij Sandgardens. En ondertussen wordt er flink bijgebept over de afgelopen dag, maar vooral over van alles en nog wat. Die uren (want dat duurt het wel als je op je frietjes moet wachten) doen me iedere keer weer ontzettend goed. Ik hoor van de andere vrijwilligers hoe dat zij het de eerste weken vonden gaan, en dat stelt me toch een beetje gerust. Het ligt dus niet aan mij dat ik het niet altijd naar mijn zin heb, en bovendien wordt het langzaamaan ook wat beter. En dat is een prettig vooruitzicht. Daarnaast is het vooral erg gezellig en kan ik me goed ontspannen. Als ik alles wat er om me heen gebeurt even wegdenk dan is het net alsof ik op het terras in Breda zit. En dat is dan echt een heerlijk gevoel!!
Waar ik wel erg aan heb moeten wennen de afgelopen dagen is het tijd nemen voor jezelf en soms gewoon een uur domweg een colaatje te drinken op het terras. Ik vind het zó moeilijk om even niets te doen; ik wil altijd productief bezig zijn en mezelf nuttig voelen. Maar dat lukt hier in Ghana gewoon niet. Het weer werkt er niet echt aan mee en bovendien vraagt het wennen aan alle veranderingen ontzettend veel energie van me. Bij álles moet ik nadenken; nergens zit nog routine in. Bovendien ben je hier de hele dag bezig met jezelf; wat denk ik, wat voel ik, hoe handel ik.. Dit alles maakt dat ik aan het eind van de dag bekaf ben, maar ook het gevoel heb dat ik niets heb gedaan. Maar eigenlijk ben ik de hele dag bezig; als ik hier op straat loop, als ik de markt bezoek, als ik samen eet met mijn gastgezin, als ik help met de afwas, als ik speel met de kleintjes, dat alles is nu ‘werken’ en investeren in plaats van vrije tijd. Nu probeer ik mezelf meer te gunnen (zou het ooit lukken ;-)) en dit avontuur te zien als iets wat ik puur voor mezelf doe. Ik probeer dan ook de hele dag de goede raad van papa op te volgen; "Sanne, je bent daar voor jezelf, jíj wilt daar leven, ervaren, rondkijken en genieten. Je bent daar niet voor je gastgezin, niet voor school en niet voor het thuisfront. Doe dit nu eens voor jezelf; wat jíj wilt!" En ik denk dat hij gelijk heeft (ja pap, dat heb je natuurlijk altijd :)) en dat ik deze 3 maanden echt voor mezelf moet kiezen. Iets wat ik erg moeilijk vind, maar waar ik erg veel profijt van zal hebben voor de rest van mijn leven!!
Met mijn gezondheid gaat het trouwens weer een stuk beter. Ik heb ongeveer een week last van mijn buik (met telkens rennen naar de wc) gehad, en werd daarbij donderdag ook nog eens flauw en duizelig. Ibrahim heeft me toen naar het lab gebracht waar ik werd getest op malaria en buiktyfus. Gelukkig waren allebei de resultaten negatief!! Ik heb wat loperamide geslikt (de Norrit hielp niet..) en nu gaat het een stuk beter. Mijn maag is rustiger en ik hoef niet meer zo vaak naar het toilet. Als het nu maar geen obstipatie wordt ;-)
Om even wat meer in details te treden (wie nog niet heeft gegeten moet nu maar even doorscrollen); als je hier ‘s nachts naar het toilet moet kan dat eigenlijk niet omdat je dan in het pikdonker door de stad moet gaan lopen. Dus koopt iedere vrijwilliger een emmer voor op z’n kamer voor het geval dat. Nou, van de week was het dus eens het geval. Beetje gek op zo’n emmertje, maar het gaat prima. Maar ja; dat kun je vervolgens ook niet weg gaan gooien ‘s nachts, dus deksel erop en verder slapen maar. Toen ik de volgende dag de emmer optilde kwamer er 20 van die enorme (de Ghanezen vinden ze klein maar ik vind een diameter van 5 cm toch echt groot) torren of schorpioenen (of weet ik wat het waren) onder vandaan. Ik schrok me wezenloos en raakte echt een beetje van slag. Al die beesten begonnen om me heen te krioelen en ik wist gewoon niet waar ik moest gaan staan. Deur open... en rennen!! Gelukkig kwam al snel een van de vrouwen naar me toe om me te helpen. En omdat ik zo geschrokken was werd ook maar de rest geroepen. Allereerst was het vooral een gezellige happening (voor hen dan) want de kleine Solemnia (= witte) was geschrokken van een ieniemiene klein beestje. De eerste vijf minuten werd er vooral gelachen en snapten ze niet echt het probleem. Totdat ik uitlegde dat wij deze beesten toch echt niet hebben in Nederland. Toen werd met behulp van de kat mijn hele kamer uitgekamd en werd de boosdoener (de emmer) geleegd en schoongemaakt. Nog even buiten op adem gekomen en toen toch maar geprobeerd te gaan slapen. Ik heb mijn klamboe nog strakker om mijn matrasje gewikkeld (sorry Carel en Stasia, er blijft niet veel van over maar ik koop wel een nieuwe voor jullie, dat heb ik er wel voor over!) want ik wil zo’n beest dus echt niet in mijn bed hebben! Uiteindelijk heb ik prima geslapen in mijn zwembad (het was gisteren 42 graden hier!). Vandaag wordt er gekeken of mijn gezin een ventilator voor me kan huren. Ik ben ook al naar een winkel geweest, maar voor blanken zijn ze natuurlijk alleen maar te koop.. Dus wie weet slaap ik vanavond wel met een heerlijk windje in mijn kamer :)
Er valt nog zoveel te vertellen, maar er moet nog wel wat overblijven voor als ik thuis ben. Dus nog even als laatste; het begon hier gisteravond te waaien en het werd even een uurtje lekker fris buiten. Ik denk dat het een cadeautje van opa was voor Goede Vrijdag. Ik heb hem nu gevraagd om regen voor Eerste Paasdag ;-)
Veel liefs, Sanne
Na al de rompslomp met alle papieren zijn we afgelopen woensdag dan toch écht begonnen in het ziekenhuis! De fysiotherapeut (genaamd Iddi) ontving ons erg enthousiast en wil ons van alles laten zien. We lopen de hele ochtend rond en kijken waar we hulp kunnen bieden. Er is genoeg te doen, maar tegelijkertijd ook weer te veel. Er komen zo’n 6-10 patiënten tegelijk in de zaal en dan zijn er ook nog een aantal in de cabines. Ze hebben allemaal hun eigen programma dat ze afdraaien met hulp van hun eigen “buddy” die ze van thuis meenemen. En die hebben ze ook wel nodig want de meeste mensen die ik tot nu toe heb gezien komen voor revalidatie na een hersenbloeding. Een therapie waarbij ik gewend ben 1 op 1 te werken, maar dat is hier niet mogelijk omdat er maar 1 fysiotherapeut is. Ik probeer met iedereen een praatje te maken en de oefeningen wat aan te passen of iets nieuws toe te voegen. Dit is nog niet zo gemakkelijk, omdat de meeste mensen geen of slecht Engels spreken. En dan nog te bedenken dat de meeste mensen na een hersenbloeding toch ook de nodige communicatieproblemen hebben!! Maar met het ‘praatje-plaatje-daadje’ kom ik een heel eind. Volgende week nog een paar dagen rondsnuffelen en dan plannen maken voor een concreet project. Er is genoeg te doen, maar het is belangrijk een doel te kiezen wat niet te groot is omdat we uiteindelijk maar 2 maanden de tijd hebben.
Onze werktijden zijn van 08.00 uur tot 12.00 uur, dus de middag is lekker voor mezelf! Deze begint meestal met een lunch samen met de andere vrijwilligers. Soms brood met jam bij de Travellers Inn, dan weer frietjes (goed voor het zout) met salade bij Sandgardens. En ondertussen wordt er flink bijgebept over de afgelopen dag, maar vooral over van alles en nog wat. Die uren (want dat duurt het wel als je op je frietjes moet wachten) doen me iedere keer weer ontzettend goed. Ik hoor van de andere vrijwilligers hoe dat zij het de eerste weken vonden gaan, en dat stelt me toch een beetje gerust. Het ligt dus niet aan mij dat ik het niet altijd naar mijn zin heb, en bovendien wordt het langzaamaan ook wat beter. En dat is een prettig vooruitzicht. Daarnaast is het vooral erg gezellig en kan ik me goed ontspannen. Als ik alles wat er om me heen gebeurt even wegdenk dan is het net alsof ik op het terras in Breda zit. En dat is dan echt een heerlijk gevoel!!
Waar ik wel erg aan heb moeten wennen de afgelopen dagen is het tijd nemen voor jezelf en soms gewoon een uur domweg een colaatje te drinken op het terras. Ik vind het zó moeilijk om even niets te doen; ik wil altijd productief bezig zijn en mezelf nuttig voelen. Maar dat lukt hier in Ghana gewoon niet. Het weer werkt er niet echt aan mee en bovendien vraagt het wennen aan alle veranderingen ontzettend veel energie van me. Bij álles moet ik nadenken; nergens zit nog routine in. Bovendien ben je hier de hele dag bezig met jezelf; wat denk ik, wat voel ik, hoe handel ik.. Dit alles maakt dat ik aan het eind van de dag bekaf ben, maar ook het gevoel heb dat ik niets heb gedaan. Maar eigenlijk ben ik de hele dag bezig; als ik hier op straat loop, als ik de markt bezoek, als ik samen eet met mijn gastgezin, als ik help met de afwas, als ik speel met de kleintjes, dat alles is nu ‘werken’ en investeren in plaats van vrije tijd. Nu probeer ik mezelf meer te gunnen (zou het ooit lukken ;-)) en dit avontuur te zien als iets wat ik puur voor mezelf doe. Ik probeer dan ook de hele dag de goede raad van papa op te volgen; "Sanne, je bent daar voor jezelf, jíj wilt daar leven, ervaren, rondkijken en genieten. Je bent daar niet voor je gastgezin, niet voor school en niet voor het thuisfront. Doe dit nu eens voor jezelf; wat jíj wilt!" En ik denk dat hij gelijk heeft (ja pap, dat heb je natuurlijk altijd :)) en dat ik deze 3 maanden echt voor mezelf moet kiezen. Iets wat ik erg moeilijk vind, maar waar ik erg veel profijt van zal hebben voor de rest van mijn leven!!
Met mijn gezondheid gaat het trouwens weer een stuk beter. Ik heb ongeveer een week last van mijn buik (met telkens rennen naar de wc) gehad, en werd daarbij donderdag ook nog eens flauw en duizelig. Ibrahim heeft me toen naar het lab gebracht waar ik werd getest op malaria en buiktyfus. Gelukkig waren allebei de resultaten negatief!! Ik heb wat loperamide geslikt (de Norrit hielp niet..) en nu gaat het een stuk beter. Mijn maag is rustiger en ik hoef niet meer zo vaak naar het toilet. Als het nu maar geen obstipatie wordt ;-)
Om even wat meer in details te treden (wie nog niet heeft gegeten moet nu maar even doorscrollen); als je hier ‘s nachts naar het toilet moet kan dat eigenlijk niet omdat je dan in het pikdonker door de stad moet gaan lopen. Dus koopt iedere vrijwilliger een emmer voor op z’n kamer voor het geval dat. Nou, van de week was het dus eens het geval. Beetje gek op zo’n emmertje, maar het gaat prima. Maar ja; dat kun je vervolgens ook niet weg gaan gooien ‘s nachts, dus deksel erop en verder slapen maar. Toen ik de volgende dag de emmer optilde kwamer er 20 van die enorme (de Ghanezen vinden ze klein maar ik vind een diameter van 5 cm toch echt groot) torren of schorpioenen (of weet ik wat het waren) onder vandaan. Ik schrok me wezenloos en raakte echt een beetje van slag. Al die beesten begonnen om me heen te krioelen en ik wist gewoon niet waar ik moest gaan staan. Deur open... en rennen!! Gelukkig kwam al snel een van de vrouwen naar me toe om me te helpen. En omdat ik zo geschrokken was werd ook maar de rest geroepen. Allereerst was het vooral een gezellige happening (voor hen dan) want de kleine Solemnia (= witte) was geschrokken van een ieniemiene klein beestje. De eerste vijf minuten werd er vooral gelachen en snapten ze niet echt het probleem. Totdat ik uitlegde dat wij deze beesten toch echt niet hebben in Nederland. Toen werd met behulp van de kat mijn hele kamer uitgekamd en werd de boosdoener (de emmer) geleegd en schoongemaakt. Nog even buiten op adem gekomen en toen toch maar geprobeerd te gaan slapen. Ik heb mijn klamboe nog strakker om mijn matrasje gewikkeld (sorry Carel en Stasia, er blijft niet veel van over maar ik koop wel een nieuwe voor jullie, dat heb ik er wel voor over!) want ik wil zo’n beest dus echt niet in mijn bed hebben! Uiteindelijk heb ik prima geslapen in mijn zwembad (het was gisteren 42 graden hier!). Vandaag wordt er gekeken of mijn gezin een ventilator voor me kan huren. Ik ben ook al naar een winkel geweest, maar voor blanken zijn ze natuurlijk alleen maar te koop.. Dus wie weet slaap ik vanavond wel met een heerlijk windje in mijn kamer :)
Er valt nog zoveel te vertellen, maar er moet nog wel wat overblijven voor als ik thuis ben. Dus nog even als laatste; het begon hier gisteravond te waaien en het werd even een uurtje lekker fris buiten. Ik denk dat het een cadeautje van opa was voor Goede Vrijdag. Ik heb hem nu gevraagd om regen voor Eerste Paasdag ;-)
Veel liefs, Sanne
-
22 Maart 2008 - 11:25
Marion:
hallo lieverd.
ik zei het toch dat opa met je mee ging. ik ben super trots op je, en meisje....geniet!!! -
22 Maart 2008 - 11:26
Arnoud:
Ik hoop dat opa je gehoord heeft, hij was de laatste tijd een ietsiepietsie doof...
Prettige Pasen -
22 Maart 2008 - 11:28
Webmaster Sanne:
Hoi Arnoud, ik heb ook nog een regendans gedaan met Sweety en Blessing gisteren. Speltip 7; spreidt je kansen! Kus, Sanne -
22 Maart 2008 - 11:28
Gonnie:
heerlijk om telezen ,ik moet er bijna om huilen ,al wat je voelt en doet daar ,ja je vader weet het wel ,kies voor jezelf en geniet voor jezelf ,zo duidelijk en open vertel je je verhalen en jij kan het hoor ,dag lieverd ,ik wens je een berg regen toe ,kus Gon -
22 Maart 2008 - 11:57
Seb En Joan:
hallo Sanne,
je bent er pas twee weken en je hebt al zoveel meegemaakt, dat is een goed teken. Hopelijk kun je er van genieten, het is toch een heel bijzondere ervaring, daar in Ghana.
Je uitgebreide verhalen geven een heel mooi beeld van hoe het leven daar voor je is.
Groeten van Seb en Joan -
22 Maart 2008 - 11:58
Lumine:
Kijk san, We kunnen natuurlijk ook een deal sluiten: Alle regen die wij hier hebben, krijg jij ... en jouw zonnestralen komen een beetje naar ons?! Lijkt me een win-win situatie ;)
Ik weet hoe moeilijk het voor je is om 'niks' te doen, maar je leert het daar vast. Nu moet je wel! En meis, uiteindelijk gaan al die indrukken wat minder energie kosten, zodat je wat meer puf overhoudt!
Ik vind het heerlijk je verhalen te lezen. Het lijkt me moeilijk je soms zo alleen te voelen! Maar je schrijft er zo knap over. Geniet overal maar flink van, en alles lekker voor Sanne (wat een wijze vader, heb je toch ;))
Liefs Lumien
-
22 Maart 2008 - 13:49
Dion En Marielle:
Hoi Sanne,
Leuk om al je verhalen zo te lezen. Wat heb je in die korte tijd al veel meegemaakt en vooral veel verschillende emoties ondervonden!
We hopen dat je je draai kan vinden en je (toch) kan genieten. (Het zal inderdaad niet altijd meevallen), maar je beschrijft het in ieder geval erg mooi allemaal! Jouw kennende red je het wel!!
Succes met alles en we volgen je.
Gr. Dion en Marielle
-
22 Maart 2008 - 13:58
Petra Van Den Broek:
Ha die Sanne, heel leuk om zo je verhalen te lezen, dat kan je je in het verre natte Nederland niet voorstellen, erg indrukwekkend en knap van je, probeer inderdaad te genieten, vanavond komt Michel op Niki/Liam passen. Fijne Pasen, Petra -
22 Maart 2008 - 21:09
William En Wilma:
Hoi Sanne, zoo warm lijkt me ook niet prettig, vreet energie volgens mij. Dipjes horen erbij bij zo'n afstands en cultuur verschil. Take one day at the time girl. Je doet het prima, ga zo door.
Vanuit het natte Bavel fijne paasdagen gewenst. Hopelijk met wat regen of een ventilator.
Groetjes, William en Wilma -
23 Maart 2008 - 08:50
Ineke En Han:
Leuk te lezen dat het goed met je gaat.
Diarree hoort erbij in de vreemde landen heb ik ook 10 dagen gehad in Mexico. Fijn voor je dat je kunt helpen in het ziekenhuis.Hier is alles oke een beetje koud we hebben een witte pasen.Ga zo door met je stage het zal je goed doen. toi toi
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
