Een hartverwarmend “welkom-thuis”!!!
Door: webmaster
Blijf op de hoogte en volg Sanne
12 Juni 2008 | Nederland, Bavel
Voor de laatste keer paspoortcontrole en dan kan ik op zoek naar mijn bagage. Maar eerst heb ik iets veel belangrijkers te zoeken, namelijk de bekende gezichten die op mij staan te wachten. Mijn ogen schieten door de ruimte en stoppen bij de handen die vrolijk in de lucht zwaaien. Zijn die echt voor mij bedoeld? Want ik ben natuurlijk niet de enige die uit dit vliegtuig komt. Een paar meter dichterbij zie ik dat het toch echt ‘mijn fans’ zijn die daar met hun neus tegen de glazen wand gedrukt staan. Papa met een grote bos oranje (!) bloemen, mama met mijn naam op een groot bord in de vorm van een ster, Michiel in zijn nieuwe outfit (normaal houdt het ‘wat-wordt-‘ie-toch-groot-gevoel’ wel op na de basisschoolleeftijd maar ik blijf dat gevoel toch iedere keer weer houden als ik mijn inmiddels grote broer een tijdje niet gezien heb), en natuurlijk… MIJN STIJN met prachtig stralende ogen en een big-smile van oor tot oor! Ik loop naar hen toe en geniet intens van dat moment. Maar hoewel het heerlijk is, is het toch ook erg vreemd. Daar sta je dan, eindelijk weer samen maar nog steeds met een dikke glazen wand ertussen..
Snel ga ik op zoek naar mijn tas, en ik heb geluk want al bij de eerste ronde weet ik hem eruit te vissen. Sascha heeft minder geluk; haar koffer is niet meegekomen met de vlucht en staat dus nog in Londen. Na het nodige papierwerk ingevuld te hebben is ook zij klaar en kunnen we samen de aankomsthal betreden. Voordat ik goed en wel mijn karretje met bagage tussen de poortjes door heb weten te manoeuvreren heb ik al 4 paar armen om me heen en de nodige kussen ontvangen. En ja.. dan komen ook de tranen! Dit keer niet van verdriet, maar van blijdschap. En natuurlijk ook een beetje van de spanning..
Op weg naar huis word ik opnieuw overvallen door een berg indrukken. Hoewel Nederland me toch al 21 jaar bekend is, zie ik nu dingen die ik voorheen niet gezien heb. En vooral mijn beleving van bepaalde situaties is anders. Allereerst is het ontzettend rustig op de snelweg; zowel qua aantal auto’s als qua decibellen. Niets getoeter, niets muziek, gewoon lekker stil. Geen onverwachte hobbels en kuilen, geen gaten in de weg, geen overstekende geiten en geen (bijna-)ongelukken. Maar als ik zin heb in een slokje water ook geen verkoopsters met handenvol ‘pure water’. En mijn oog mist de prachtige landschappen, de schattige ronde huisjes met rieten daken, en de vrolijk spelende kinderen..
Als we Bavel inrijden is mijn eerste gedachte: “ben ik écht 13 weken weggeweest?” Het voelt meteen weer zo bekend, zo vertrouwd, meteen weer míjn dorp. In de straat lijkt ook niets veranderd, het is alleen allemaal een beetje groener geworden in die 3 maanden. Zo te zien hebben jullie dus ook de nodige zon gekregen in Nederland ;-). Het wordt alleen nog maar vertrouwder als ik op het oude schoolbord waar ik vroeger urenlang met Myrthe mee gespeeld heb ‘welkom thuis’ lees. En ook als ik zie dat Michiel onze traditie van stoepkrijten niet vergeten is. Als ik door de voordeur naar binnenstap krijg ik direct het gevoel ‘thuis’ terug; de geur, de kleuren, de sfeer; alles klopt. En ook daar staan er genoeg verrassingen op mij te wachten; een ‘welkom-thuis-ballon’, ‘welkom-thuis-cakejes’ (Gosia; je blijft jezelf overtreffen!!), een grote stapel met ‘welkom-thuis-kaarten’, én een zelfgebakken appeltaart!
Ik maak een rondje door het huis om alles eens rustig te bekijken. Hier en daar zijn er kleine dingen veranderd; niet veel maar wel als je dat niet geleidelijk maar op één moment meekrijgt. Een nieuw stukje schutting in de tuin, een andere foto in het lijstje, de bloemetjes die alles weer een vrolijk gezicht geven. Het is even wennen.. Veel tijd krijg ik daar overigens niet voor, want binnen een half uur staan Arnoud en Gonnie op de stoep. Een hele verrassing!! Althans, voor mij, want stiekem is er door het thuisfront het een en ander geregeld. Dat krijg ik wel door als ook ineens Jenny voor de deur staat! En er is geen ontkennen meer aan als binnen het uur het hele terras vol zit met visite. Het gevoel dat al deze mensen mij een “welkom thuis” komen heten is onbeschrijfelijk. Ik voel me enorm bijzonder en geniet met volle teugen van alle aandacht. Maar vooral van het feit dat ik al die lieve mensen weer om me heen heb!!
Als om 22.30 uur de laatsten de deur achter zich dichttrekken kan ik echter ook daar erg blij om zijn. Het is namelijk een erg vermoeiende dag voor me geweest. Zoveel nieuwe indrukken, zoveel tegengestelde emoties, het is me echt een beetje teveel. In alle rust komen de manden met souvenirs tevoorschijn en vieren wij met het gezin (een half jaar te vroeg) pakjesavond. En natuurlijk zit bij ieder cadeautje een verhaal dus is het toch tegen twaalven voordat ik voor het eerst sinds lange tijd weer in mijn eigen bedje mijn ogen dicht doe.
Nu is het donderdagmiddag en ben ik alweer bijna een week thuis. Een erg fijne week waarin ik heerlijk heb genoten van heel veel dingen. Het weerzien met familie en vrienden, maar ook met kennissen en dorpsgenoten (zoals weer ouderwets naar de bakker of de Albert Heijn). Eindelijk eens een flinke portie groenten op mijn bordje, of “gewoon” een boterham met hagelslag en een beker koude melk. ’s Nachts het dekbed over me heen kunnen trekken zonder dat dat te warm is. ’s Ochtends wakker worden onder het genot van een krachtige douchestraal, of nog even lekker blijven liggen en luisteren naar de vogels. De straat over kunnen steken zonder tien keer om me heen te kijken. Iemand bellen en me erover verbazen dat direct de eerste keer de verbinding goed is. En zo nog 1001 indrukken die voor mij aanvoelen als 1001 sprookjes.
Maar ook een week van heimwee naar mijn Ghanese familie (zeker als ik buiten de Ghanese vlag aan de stok zie hangen), van maar moeilijk kunnen wennen aan de stilte om me heen (al heeft de rest daar niet zoveel last van als ik in de buurt ben :-D), van gemis van het ontspannen middagje lunchen met de andere vrijwilligers, en vooral van overladen worden met indrukken en daardoor snel vermoeid zijn. Ik kan mijn gedachten nog maar moeilijk ordenen, en iedere kleine inspanning is al snel te veel. Vooral het contact met anderen vraagt veel energie. Het blijft nu dan ook vaak nog bij een bliksembezoekje van een uur, waarna ik weer lekker naar huis ga om te kunnen ontspannen.
Het laatste bericht.. Dat betekent dat ik toch echt een keer af zal moeten ronden. Ook een vreemd idee, want ik heb de afgelopen maanden veel aan dit dagboek gehad en er ontzettend van genoten. Niet alleen om mijn ervaringen met jullie te kunnen delen, maar zeker ook het lezen van jullie reacties. Het is heel bijzonder dat er zoveel mensen met me meereisden, me steunden op momenten dat ik het nodig had, me de bevestiging gaven dat het goed was waar ik mee bezig was, maar me vooral lieten beseffen hoe bijzonder het was wat ik meemaakte.
“Bijzonder” is voor mij ook het beste woord om de afgelopen periode te omschrijven. Het was lang niet altijd leuk en ook zeker niet makkelijk. Het was echter wel uniek, onvergetelijk, absoluut de moeite waard, en met veel schitterende momenten. Die combinatie van negatieve en positieve punten maakt het voor mijn gevoel een ervaring die vooral “BIJZONDER” te noemen is. Ik heb mijn droom kunnen realiseren; ik heb de “andere kant van de wereld” gezien. En niet alleen gezien, maar ook beleefd. Ik heb in mijn fysiotherapieprojecten iets kunnen betekenen voor het ziekenhuis en de patiënten. Ik heb met mijn sponsorprojecten een steentje bij kunnen dragen aan een betere wereld. Ik heb er een tweede familie bij gekregen waar ik altijd deel van uit zal blijven maken en die ik ook altijd bij me zal dragen. En ik heb vooral ontzettend veel geleerd voor en over mezelf. Ik ben zelfstandiger geworden en heb meer vertrouwen in mezelf. Daarbij heb ik sterk ondervonden dat ik ook zélf invloed heb op de situaties in mijn leven. Ook ben ik meer ontspannen, flexibel en (geloof het of niet :-D) relaxed dan voorheen. En als allerbelangrijkste heb ik geleerd wie en wat er echt belangrijk is voor MIJ!!! Het is inderdaad een ervaring geworden waar ik mijn hele leven profijt van zal hebben en die niemand me meer af zal nemen.
Voor de allerlaatste keer een heel hartelijk bedankt voor het volgen van mijn website; het meereizen met al mijn avonturen, het achterlaten van berichtjes of het in gedachten in Ghana zijn om me te steunen. Ook dat heeft eraan bijgedragen dat ik deze ervaring als zeer bijzonder beschouw!!
Veel liefs, Sanne
Snel ga ik op zoek naar mijn tas, en ik heb geluk want al bij de eerste ronde weet ik hem eruit te vissen. Sascha heeft minder geluk; haar koffer is niet meegekomen met de vlucht en staat dus nog in Londen. Na het nodige papierwerk ingevuld te hebben is ook zij klaar en kunnen we samen de aankomsthal betreden. Voordat ik goed en wel mijn karretje met bagage tussen de poortjes door heb weten te manoeuvreren heb ik al 4 paar armen om me heen en de nodige kussen ontvangen. En ja.. dan komen ook de tranen! Dit keer niet van verdriet, maar van blijdschap. En natuurlijk ook een beetje van de spanning..
Op weg naar huis word ik opnieuw overvallen door een berg indrukken. Hoewel Nederland me toch al 21 jaar bekend is, zie ik nu dingen die ik voorheen niet gezien heb. En vooral mijn beleving van bepaalde situaties is anders. Allereerst is het ontzettend rustig op de snelweg; zowel qua aantal auto’s als qua decibellen. Niets getoeter, niets muziek, gewoon lekker stil. Geen onverwachte hobbels en kuilen, geen gaten in de weg, geen overstekende geiten en geen (bijna-)ongelukken. Maar als ik zin heb in een slokje water ook geen verkoopsters met handenvol ‘pure water’. En mijn oog mist de prachtige landschappen, de schattige ronde huisjes met rieten daken, en de vrolijk spelende kinderen..
Als we Bavel inrijden is mijn eerste gedachte: “ben ik écht 13 weken weggeweest?” Het voelt meteen weer zo bekend, zo vertrouwd, meteen weer míjn dorp. In de straat lijkt ook niets veranderd, het is alleen allemaal een beetje groener geworden in die 3 maanden. Zo te zien hebben jullie dus ook de nodige zon gekregen in Nederland ;-). Het wordt alleen nog maar vertrouwder als ik op het oude schoolbord waar ik vroeger urenlang met Myrthe mee gespeeld heb ‘welkom thuis’ lees. En ook als ik zie dat Michiel onze traditie van stoepkrijten niet vergeten is. Als ik door de voordeur naar binnenstap krijg ik direct het gevoel ‘thuis’ terug; de geur, de kleuren, de sfeer; alles klopt. En ook daar staan er genoeg verrassingen op mij te wachten; een ‘welkom-thuis-ballon’, ‘welkom-thuis-cakejes’ (Gosia; je blijft jezelf overtreffen!!), een grote stapel met ‘welkom-thuis-kaarten’, én een zelfgebakken appeltaart!
Ik maak een rondje door het huis om alles eens rustig te bekijken. Hier en daar zijn er kleine dingen veranderd; niet veel maar wel als je dat niet geleidelijk maar op één moment meekrijgt. Een nieuw stukje schutting in de tuin, een andere foto in het lijstje, de bloemetjes die alles weer een vrolijk gezicht geven. Het is even wennen.. Veel tijd krijg ik daar overigens niet voor, want binnen een half uur staan Arnoud en Gonnie op de stoep. Een hele verrassing!! Althans, voor mij, want stiekem is er door het thuisfront het een en ander geregeld. Dat krijg ik wel door als ook ineens Jenny voor de deur staat! En er is geen ontkennen meer aan als binnen het uur het hele terras vol zit met visite. Het gevoel dat al deze mensen mij een “welkom thuis” komen heten is onbeschrijfelijk. Ik voel me enorm bijzonder en geniet met volle teugen van alle aandacht. Maar vooral van het feit dat ik al die lieve mensen weer om me heen heb!!
Als om 22.30 uur de laatsten de deur achter zich dichttrekken kan ik echter ook daar erg blij om zijn. Het is namelijk een erg vermoeiende dag voor me geweest. Zoveel nieuwe indrukken, zoveel tegengestelde emoties, het is me echt een beetje teveel. In alle rust komen de manden met souvenirs tevoorschijn en vieren wij met het gezin (een half jaar te vroeg) pakjesavond. En natuurlijk zit bij ieder cadeautje een verhaal dus is het toch tegen twaalven voordat ik voor het eerst sinds lange tijd weer in mijn eigen bedje mijn ogen dicht doe.
Nu is het donderdagmiddag en ben ik alweer bijna een week thuis. Een erg fijne week waarin ik heerlijk heb genoten van heel veel dingen. Het weerzien met familie en vrienden, maar ook met kennissen en dorpsgenoten (zoals weer ouderwets naar de bakker of de Albert Heijn). Eindelijk eens een flinke portie groenten op mijn bordje, of “gewoon” een boterham met hagelslag en een beker koude melk. ’s Nachts het dekbed over me heen kunnen trekken zonder dat dat te warm is. ’s Ochtends wakker worden onder het genot van een krachtige douchestraal, of nog even lekker blijven liggen en luisteren naar de vogels. De straat over kunnen steken zonder tien keer om me heen te kijken. Iemand bellen en me erover verbazen dat direct de eerste keer de verbinding goed is. En zo nog 1001 indrukken die voor mij aanvoelen als 1001 sprookjes.
Maar ook een week van heimwee naar mijn Ghanese familie (zeker als ik buiten de Ghanese vlag aan de stok zie hangen), van maar moeilijk kunnen wennen aan de stilte om me heen (al heeft de rest daar niet zoveel last van als ik in de buurt ben :-D), van gemis van het ontspannen middagje lunchen met de andere vrijwilligers, en vooral van overladen worden met indrukken en daardoor snel vermoeid zijn. Ik kan mijn gedachten nog maar moeilijk ordenen, en iedere kleine inspanning is al snel te veel. Vooral het contact met anderen vraagt veel energie. Het blijft nu dan ook vaak nog bij een bliksembezoekje van een uur, waarna ik weer lekker naar huis ga om te kunnen ontspannen.
Het laatste bericht.. Dat betekent dat ik toch echt een keer af zal moeten ronden. Ook een vreemd idee, want ik heb de afgelopen maanden veel aan dit dagboek gehad en er ontzettend van genoten. Niet alleen om mijn ervaringen met jullie te kunnen delen, maar zeker ook het lezen van jullie reacties. Het is heel bijzonder dat er zoveel mensen met me meereisden, me steunden op momenten dat ik het nodig had, me de bevestiging gaven dat het goed was waar ik mee bezig was, maar me vooral lieten beseffen hoe bijzonder het was wat ik meemaakte.
“Bijzonder” is voor mij ook het beste woord om de afgelopen periode te omschrijven. Het was lang niet altijd leuk en ook zeker niet makkelijk. Het was echter wel uniek, onvergetelijk, absoluut de moeite waard, en met veel schitterende momenten. Die combinatie van negatieve en positieve punten maakt het voor mijn gevoel een ervaring die vooral “BIJZONDER” te noemen is. Ik heb mijn droom kunnen realiseren; ik heb de “andere kant van de wereld” gezien. En niet alleen gezien, maar ook beleefd. Ik heb in mijn fysiotherapieprojecten iets kunnen betekenen voor het ziekenhuis en de patiënten. Ik heb met mijn sponsorprojecten een steentje bij kunnen dragen aan een betere wereld. Ik heb er een tweede familie bij gekregen waar ik altijd deel van uit zal blijven maken en die ik ook altijd bij me zal dragen. En ik heb vooral ontzettend veel geleerd voor en over mezelf. Ik ben zelfstandiger geworden en heb meer vertrouwen in mezelf. Daarbij heb ik sterk ondervonden dat ik ook zélf invloed heb op de situaties in mijn leven. Ook ben ik meer ontspannen, flexibel en (geloof het of niet :-D) relaxed dan voorheen. En als allerbelangrijkste heb ik geleerd wie en wat er echt belangrijk is voor MIJ!!! Het is inderdaad een ervaring geworden waar ik mijn hele leven profijt van zal hebben en die niemand me meer af zal nemen.
Voor de allerlaatste keer een heel hartelijk bedankt voor het volgen van mijn website; het meereizen met al mijn avonturen, het achterlaten van berichtjes of het in gedachten in Ghana zijn om me te steunen. Ook dat heeft eraan bijgedragen dat ik deze ervaring als zeer bijzonder beschouw!!
Veel liefs, Sanne
-
12 Juni 2008 - 14:11
Marion:
jij bent bijzonder!!! -
12 Juni 2008 - 14:37
Tante Betsie.:
Alsnog welkom thuis.Het was me niet gelukt om vorige week te komen, maar dat komt nog wel.Ik heb net je laatste mail nog even gelezen.Ook dat is weer wennen,geen post meer vanuit Ghana.Sanne tot gauw.
Groetjes -
12 Juni 2008 - 15:40
Rob Van Uden:
Ik ga je dagboek missen, maar we moeten beslist nog eens praten. Trouwens de ontmoeting van de verschillende Afrika-ervaringen van de viering, afgelopen zondag, was natuurlijk ook wel bijzonder. Misschien nog eens op doordenken. -
12 Juni 2008 - 15:58
Joyce:
Phoe....ik heb je verhaal nog niet gelezen, maar Vienettaijs???????????Hoe krijg je het verzonnen:p Proef over een paar weken maar eens een echt ijsje!
Nu ga ik lezen. -
12 Juni 2008 - 16:23
Joyce:
Phoe....ik heb je verhaal nog niet gelezen, maar Vienettaijs???????????Hoe krijg je het verzonnen:p Proef over een paar weken maar eens een echt ijsje!
Nu ga ik lezen. -
12 Juni 2008 - 16:28
Miran:
Lieve Sanne,
Jij bedankt voor al je bijzondere verhalen! Het was super je weer in het echie te zien. En jawel, je hebt het weer voor elkaar, zelfs bij het lezen van je laatste bericht houd ik mijn ogen niet droog... Moge we met z'n allen nog meer van die bijzondere tijden meemaken. Proost! (of moet ik zeggen smakelijk vienetta??!)
veel liefs en nogmaals een dikke knuffel van mij -xxx- -
12 Juni 2008 - 16:32
Joyce:
Phoe....ik heb je verhaal nog niet gelezen, maar Vienettaijs???????????Hoe krijg je het verzonnen:p Proef over een paar weken maar eens een echt ijsje!
Nu ga ik lezen. -
12 Juni 2008 - 16:34
Joyce:
Lieve Sanne,
sorry voor al die herhalingsberichten maar hij verstuurt het elke keer weer als ik op vernieuwen drukte. Wat een mooie dag heb jij gehad vrijdag zeg! Vind het nog steeds jammer dat wij niet konden komen, want had jou daar wel willen zien met al die nieuwe oude indrukken!
Ik ga je snel mailen als ik een beetje tijd heb, want we moeten snel afspreken!
Liefs Joyce -
13 Juni 2008 - 06:26
Arnoud:
Begin goed, eind goed, al goed!!!
xxx -
13 Juni 2008 - 13:17
Bianca:
Hey Sanne,
Welkom thuis!! De reis die je gemaakt hebt en wat je allemaal gedaan hebt, lijkt me inderdaad heel BIJZONDER. Leuk dat je zoveel verhalen op de site hebt gezet. Ik heb ieder weekend met veel plezier je verhalen gelezen. Geniet de komende tijd van alle mooie dingen die je hier meemaakt.
Groetjes Bianca -
15 Juni 2008 - 19:51
Dion En Marielle:
He Sanne,
Dat zijn wederom prachtige (slot)woorden!
Fijn dat je weer in ons midden bent en je je inmiddels ook hier weer thuis gaat voelen zo in het Bavelse.
Een nadeel voor ons: nu moeten we al je indrukwekkende verhalen gaan missen!
Tot donderdag!!??
Groetjes,
Dion en Marielle
-
23 Juni 2008 - 07:53
Trude:
Fijn nog even je nawoord te lezen! Zo`n tijd is een rugzakje voor je leven! Zo hebben ook onze - veel kortere - bezoeken aan Afrika een blijvend plaatsje gekregen. Groetjes en tot ziens, T&T -
22 Augustus 2008 - 17:09
Ide:
Hoi Sanne!
Wat een mooie foto's en verhalen allemaal! Wat een bijzondere ervaringen.
Ik ben een oud-leerling van jouw vader, Kees Geerts. Hij vertelde mij laatst dat jij vrijwilligerswerk in Ghana hebt gedaan dus ik heb even je site opgezocht, omdat ik dat ook van plan ben. Ik wil in januari vertrekken en 5 à 6 maanden gaan werken bij een weeshuis en schooltje in Ghana. Ik ga me binnenkort inschrijven bij de organisatie GoodWorkGhana. Ik zou het leuk vinden om wat tips van jou te horen en weet jij misschien nog andere goede organisaties die vrijwilligers uitzenden naar Ghana? Mijn website is www.ide.waarbenjij.nu
Groetjes,
Ide Mens
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
