Ik ben er bijna… maar nog níet helemaal!

De zondag is een echte zondag; veel rust en veel zon! Ik kan het steeds beter om een dagje “gewoon lekker niets te doen”. Beetje internetten, beetje filmpje kijken, wandelingetje door de stad, colaatje aan het strand, boodschapje doen, souvenirtjes kijken, en vooral weer lekker op tijd mijn bedje in.

Om er’s maandags weer op tijd uit te komen want er staat nog één absolute ‘must’ op mijn lijstje. En dat is Kakum National Park, met als dé activiteit het boven het tropisch regenwoud bewandelen van de zeven op 40 meter hoogte hangende touwbruggen. Wat een gigantisch bouwcomplex… Hoe krijg je het verzonnen, maar vooral ook uitgevoerd?!! Dat moeten wel erg knappe koppen geweest zijn. Tenminste, dat hoop ik wel als ik me daar zodirect op zal gaan begeven! Nee, ook dit is niet echt iets voor mij met mijn ‘slechte-afloop-gedachten’. Maar het is ook niets voor mij om aan de kant te staan kijken, dus zal ik toch mijn angsten moeten overwinnen. Ik kijk nog een keer goed om me heen en zie de prachtige boomtoppen, met daartussen de zeven bewuste bruggen. Wat moet het toch bijzonder zijn om over zo’n brug te lopen, te midden van het tropisch regenwoud. Om de vlinders te zien fladderen, de vogels te horen fluiten en de geur van de bladeren in me op te kunnen nemen. Miljoenen bladeren aan duizenden takken, en o zo puur groen. Ik kan me niet herinneren dat ze er daarnet beneden ook zo uitzagen. Oftewel; even checken. FOUT, FOUT, FOUT!!! Dat moet je natuurlijk niet doen als je op 40 meter hoogte staat en nog niet eens begonnen bent de brug te bewandelen! “Okee Sanne, verstand op nul en ‘gewoon’ gaan”. De eerste twee bruggen gaan wonderbaarlijk goed; deze hangen dicht tussen bomen en geven daardoor nog een aardig veilig gevoel. De derde brug is echter totaal anders, want deze hangt echt bóven de bomen. Het uitzicht wordt daardoor nog beter, maar als je daar niet zo goed tegen kunt.. Bovendien zakt de eerste plank een stukje naar beneden als ik daar mijn voet op zet. En dan het gepiep en het gekraak wat die brug doet. “Sanne, houd jezelf onder controle.. gewoon doorademen, want je hebt er niets aan als je direct languit op deze brug ligt!” Gelukkig helpt deze laatste gedachte en bereik ik veilig de overkant. Daar volgt een kleine tweestrijd met mezelf; óf ik ga door óf ik ga terug maar zal dan wel diezelfde brug weer over moeten. Dat is het vervelende van dit parcours; als je halverwege niet meer verder wilt zul je toch weer alle bruggen die je al overgestoken bent nog eens moeten nemen! Met die gedachte in mijn achterhoofd kies ik voor optie 1 en dus maak ik me klaar voor de vierde brug. Deze is identiek aan de vorige, en maakt het tripje dus niet echt leuker. Ik klamp me nog steviger vast aan de enorme touwen (met als resultaat een flinke spierpijn in mijn armen de volgende dag!) en richt mijn blik op het eindpunt. Nog 3 te gaan.. De vijfde is wat mij betreft ook niet echt prettig te noemen, maar de laatste twee gaan weer een stuk beter. Deze zijn korter, wiebelen minder en begeven zich weer tussen in plaats van boven de bomen. En op de laatste brug durf ik dan zelfs even stil te staan en te genieten van de natuur. Ja, ook van de bomen ónder het niveau waarop ik sta :-)
Na deze spannende tocht nemen we nog deel aan een ‘natuurles’; een wandeling door het regenwoud met aandacht voor speciale bomen, planten en dieren. Er wordt vooral verteld welke genezende werking bepaalde sappen, delen van de schors of bladeren kunnen hebben. Interessant om te horen maar tegelijkertijd ook vreemd omdat wij daar in het Westen veel minder bekend mee zijn.

De dinsdag en woensdag vertoeven we op onze laatste verblijfplaats; Big Milly’s in Kokrobite. Het begin liep niet zo voorspoedig aangezien het huisje wat wij net ingericht hadden als onze slaapplaats niet waterbestendig bleek. En dat is niet handig als het regent… Het dak lekte op verschillende plaatsen, het water stroomde binnen vanuit de badkamer (het is een erg leuk idee om een badkamer in de buitenlucht te maken maar zorg er dan in ieder geval voor dat deze een paar centimeter lager ligt dan het slaapgedeelte ;-)) en het allerergste; de algemeen te gebruiken toiletten naast ons huisje gaven een enorme lucht af! Dat werd dus de beheerder erbij halen die niet anders kon dan ons een andere kamer aanbieden. En zo begon ik nog geen uur na aankomst voor de tweede keer mijn klamboe op te hangen.
De dagen in Kokrobite worden gevuld met het opnieuw inpakken van de tassen (vooral het goed verdelen van de kilo’s), vele potjes yahtzee, nogmaals wat laatste souvenirtjes kopen, natuurlijk weer heerlijk eten met uitzicht op het strand, en vooral heel veel slapen (want dan gaat de tijd lekker snel :-)).

En dan is het donderdags tijd om te vertrekken richting het vliegveld. We zitten er al erg vroeg (om 15.00 uur terwijl we pas om 22.30 uur vliegen!!) maar we hebben niets meer te doen in Kokrobite en bovendien geen zin om later door een bomvol Accra te moeten reizen. En ik vind het ook fijn dat als ik weet dat ik ga om dan ook maar meteen te gaan. Geen uitstel van executie..
Na eerst nog maar een filmpje gekeken te hebben in de vlieghal gaan we onze bagage wegen. Er zullen toch nog wat kilo’s van de ene in de andere tas gestopt moeten worden dus begeven we ons naar een rustig hoekje in een café om dit te kunnen doen. Mét resultaat want we hoeven geen van beiden geld bij te betalen; ik houd zelfs nog 2 kilo over! De tassen worden gecheckt op inhoud (al stelt dat bij ons gelukkig niet veel voor) en nadat we tegenover 3 mensen verklaard hebben dat we geen verboden producten bij ons hebben of pakketjes voor anderen vervoeren worden onze tassen ingecheckt. Met onze boarding pass op zak gaan we nog een hapje eten in het restaurant, en dan is het tijd om ook zelf door de douane te gaan. En dan is het een kwestie van wachten op het vliegtuig..

Gelukkig gaat het allemaal voorspoedig en kunnen we op tijd onze plaatsen in het vliegtuig innemen. De vlucht begint met een goede maaltijd en vervolgens val ik na een paar keer draaien in mijn stoel in slaap. Het is 3,5 uur later als ik wakker word en dat betekent dat de vlucht er voor het grootste gedeelte alweer op zit. De laatste twee uur luister ik nog wat muziek en heb ik mijn ogen meer dicht dan open. Als we ’s ochtends om 05.00 uur (het is daar dan 06.00 uur) landen op Heathrow valt ons één ding op; het is hier heerlijk koel!! Helaas hebben we weinig tijd om daar van te genieten want we moeten snel de bus in op weg naar onze terminal. Deze bevindt zich namelijk een eindje verwijderd van de andere terminals, en daarom zullen we ook 50 minuten later op Schiphol landen dan gepland. Ach, dat kleine uurtje kan er ook nog wel bij :-) De douane op Heathrow blijft een bijzonder gebeuren; alles en iedereen loopt door elkaar in één ruimte en ik vraag me af of er íemand is die er overzicht over heeft. Ik kan me dus blijkbaar ook in Europa blijven verbazen!

De vlucht naar Amsterdam bedraagt maar 40 minuten maar het is lang genoeg voor mij. Ik heb veel last van alle bewegingen die het vliegtuig maakt, en begin echt misselijk te worden. Het zal ook wel voor een groot deel de spanning zijn want de anderen hebben nergens last van. Als we landen staat het vliegtuig nog even in de wachtrij voor het aangesloten kan worden op de ‘slurf’. En hoewel ik in Ghana goed geleerd heb om te wachten zijn deze minuten me toch echt te veel. Ik wil er uit, NÚ!!! Eindelijk gaat de deur dan open en stap ik samen met Sascha Schiphol binnen. Nog even snel naar de toiletten om ons op te frissen (je weet maar nooit of ze er staan van ‘Hello Goodbye’ ;-)), en dan staan we voor de ingang van onze aankomsthal. De laatste hindernis die ik moet nemen voordat ik na 89 nachtjes mijn dierbaren eindelijk weer in de armen kan sluiten..

Tja, en we weten allemaal hoe dat het afloopt (want ik ben alweer een klein weekje thuis!) maar ik hoop dat de cliffhanger nu toch groot genoeg is om ook mijn allerlaatste verhaal te lezen! Spannend ;-)

Liefs, Sanne