Een bijzondere ontmoeting

Tijdens het wachten op ons vliegtuig in Tamale maken we kennis met George Addo; een Ghanees uit Accra die 20 jaar in Duitsland heeft gewoond. Hij weet dus hoe het is om in een totaal andere wereld terecht te komen en wil ons daarom graag helpen. Samen bekijken we de plattegrond van Accra en hij wijst ons wat overnachtings- en transportmogelijkheden aan. Als we later in de hoofdstad geland zijn stelt hij voor om een taxi te delen zodat hij ons kan helpen bij het vinden van een guesthouse. Dit aanbod slaan wij natuurlijk niet af! Zeker niet omdat het moeilijk is om een kamer te kunnen krijgen. Ze vinden het hier namelijk maar niets als er twee (laat staan drie!) vrouwen op één kamer slapen. In de meeste landen is het juist een probleem als een ongetrouwd stel (man/vrouw) een kamer wil delen, maar hier is het blijkbaar erg vreemd als twee vrouwen dat willen doen. Alsof we niet gewoon vriendinnen (voor hen zelfs zussen) kunnen zijn! Helaas helpt de komst van George niet; we worden geweigerd. Gelukkig heeft hij een oplossing; een neef van hem heeft een hotel “net buiten de stad”. We hadden het kunnen weten; dat werd dus ruim een half uur verderop… Maar over het resultaat mogen we niet klagen: een aircokamer (!) met een 3-persoonsbed, een bank, 2 stoelen, een tafeltje, een bureautje, een tv, een douche (in het ligbad!), een toilet, een wastafel, een kaptafel, 3 spiegels, en… “roffel-roffel” EEN WASMACHINE!!! De eerste minuten rennen we alleen maar door de kamer, we trekken alle deuren en lades open en blijven ons verbazen. Maar even later borrelt dan toch ook de vraag op: “wat gaat ons dit allemaal kosten!??”. Het antwoord is 50 cedi voor de eerste nacht en 40 cedi (omdat Sascha en ik dan met tweeën overblijven) voor de tweede nacht. Dat is omgerekend zo’n 34 respectievelijk 26 euro. Een “special price” omdat we ‘vrienden’ zijn!!

Tien minuten later stappen we weer in de taxi en worden we afgezet op het strand. Daar is het heerlijk vertoeven op de geweldige strandbedden. En het water van de zee is zo heerlijk verkoelend. Helaas drijft er van alles en nog wat rond dus lang willen we daar niet in verblijven. Ik geniet voor het eerst sinds lange tijd (héél lange tijd want ik ben niet zo’n Mc Donald’s-liefhebber) van een broodje hamburger. Omdat het donker wordt begeven we ons weer richting de weg, waar we wachten op George. Hij zal voor ons een taxi regelen, want de weg naar het hotel is zo druk dat er weinig taxichauffeurs (voor een fatsoenlijke prijs) die kant op willen rijden. Die avond zijn het er welgeteld nul, zodat George besluit ons dan maar persoonlijk af te zetten. We stappen in de grote luxe auto; dure bekleding op de stoelen, een kapstok met daaraan een net pak om onderweg van outfit te kunnen wisselen, een zeer chique stuur, en wat vooral opvalt: een voorruit zonder schade. We ontwijken de file door op de vluchtstrook te rijden en zo de vele wachtende auto’s te passeren. Gedrag waar ik in Nederland een verschrikkelijke hekel aan heb, maar waar ik nu enorm van kan genieten! En er verschijnt helemaal een grijns op mijn gezicht als we langs de politiepost komen. George knippert een keer met zijn lichten en mag zonder te stoppen passeren. De hele situatie is zo bijzonder, en vooral zo het tegenovergestelde van hoe ik me tot nu toe in Ghana gevoeld heb. Ik ben nog steeds de rijke blanke, maar nu brengt het juist voordelen met zich mee! Ik voel me als een koningin die in haar koets de stad rondgereden wordt, met aan de kant juichende en vrolijke mensen. Ik kan me nog net bedwingen te gaan wuiven :-D

Het bed ligt voortreffelijk en ik heb ’s nachts zelfs mijn dekbedovertrek nodig tegen de kou! De volgende ochtend begint met een heerlijke douche en dan staat de taxi (geregeld door de baas van het hotel, de neef van George) al voor ons klaar. Weer volgt een heerlijke dag aan het strand. Nooit geweten dat ik zo kon genieten van een dag ‘niets doen’. Wat leer ik hier toch veel ;-) Om 15.00 uur verlaten we de rust om Linda naar het vliegveld te brengen. Nadat ze haar koffers ingecheckt heeft gaan we nog even een hapje eten in Accra. Mét George, die we uitgenodigd hebben als dank voor alles wat hij voor ons gedaan heeft. Hij neemt deze uitnodiging maar al te graag aan en wij genieten van zijn aanwezigheid en wederom prachtige verhalen. Het moet wel een komisch gezicht geweest zijn; een keurige man in pak zit samen met 3 reizigers in een fastfood-restaurant een stuk pizza en een softijsje te eten. Nog even samen op de foto, en dan nemen we afscheid. Wie en wat hij nu precies is weten we niet, maar het is overduidelijk dat dit een belangrijke en bekende persoonlijkheid is. In ieder geval in Accra. Toch maar een keertje Google’en!!

Voila, weer een verhaal op papier gezet. En het is nog niet gedaan, want ik maak deze laatste dagen weer zo ontzettend veel mee om over te schrijven. Een nieuwe omgeving, dus weer veel nieuwe situaties en nieuwe indrukken. En die vragen bij mij altijd weer om een verhaal. Maar het is de allerlaatste week, dus net als mijn schrijfwerk loopt jullie leeswerk nu bijna op zijn eind. Nog even volhouden (;-)) en hopelijk genieten jullie er van!

Liefs, Sanne