GEEF NOOIT OP!!!

Mag ik twee regenpakken, laat het watergordijn maar zakken :-)

Afgelopen week heb ik eens écht mogen meemaken hoe dat het is om te leven in een land waar niet alles gaat en werkt zoals je verwacht. Of beter gezegd; hoopt!!!
Het begon vorige week zaterdag toen de waterpijp werd afgesloten en er dus bijna geen water te krijgen was. Dat betekende voor mij ’s ochtends wassen met één litertje water en ’s middags géén water om me op te kunnen frissen. Op zich is het best mogelijk met dat beetje water te wassen, maar als je de hele nacht hebt liggen zweten is het geen overbodige luxe om een grote emmer koud water over je heen te kunnen gooien! Hetzelfde geldt als je eind van de dag thuis komt en denkt goed bijgebruind te zijn, maar dat dan enkel zand blijkt te zijn. Dan is het een grote teleurstelling, maar ook meteen een verademing, als je dat van je af kunt spoelen. Dat zat er dus helaas niet in voor een aantal dagen. Gelukkig had ik mijn haren net daarvoor gewassen, dus die konden er weer een tijdje tegenaan.
Bijkomend “probleem” was dat de temperatuur afgelopen week een (voor mij) nieuw record van 47 graden had aangenomen. En volgens mij was dat in de schaduw :-( Moet je je eens voorstellen hoe dat het dan voelt om om 12.00 uur door de zon van het ziekenhuis terug naar Bolga te fietsen. Ik zal jullie helpen; absoluut meer dan 50 graden!!
En als we dan toch bezig zijn, dan kan de stroom natuurlijk ook gerust uitvallen.. Ach, waarom ook niet, ik zie toch geen reden om mijn ventilator te gebruiken! Dus na een dagje zweten, niet kunnen opfrissen, vieze kleren aan (want kleren wassen zit er natuurlijk helemáál niet in!!) en geen mogelijkheid tot ventilator besloot ik voor de nacht buiten te gaan slapen om nog enige verkoeling te vinden. Sommige vrijwilligers slapen altijd buiten (zij hebben geen elektriciteit en dus geen ventilator) en volgens hen heb je dan echt een lange broek of dekentje nodig. Leek mij een heerlijk vooruitzicht, dus ik sleepte mijn kussen naar buiten, hing mijn klamboe aan de waslijn, en ging heerlijk op mijn matje op de grond liggen. Echt lekker ligt dat niet zo op de harde (ongelijke) vloer, maar ik ga natuurlijk ook niet in mijn eentje op een matras liggen! Maar goed, ik lag dus helemaal klaar voor die heerlijke koele nacht, is het natuurlijk net deze nacht windstil. Geen enkel briesje, mijn klamboe hing stokstijf.. Om 00.30 uur besloot ik dan toch maar terug te verhuizen naar binnen, waar ondertussen de elektriciteit weer aanwezig was. Na een kwartier terug verbouwen lag ik dan eindelijk naast een heerlijke ventilator… … te staren naar het plafond want nu kon ik natuurlijk niet meer in slaap vallen. De volgende dag was echt een crime voor iedereen, geen een vrijwilliger had een oog dichtgedaan dus we waren een hoopje uitgeputte, chagrijnige, energieloze en (uiteraard) klagende Nederlanders. Na een lange en wederom warme dag ging ik vol goede moed naar huis; lekker slapen met mijn ventilator. Maar tegen de avond gingen de “lights” weer “off”… GRRR!!!! Okee, knop omzetten en poging 2 om buiten te slapen inzetten. En dit keer had het meer succes; er staat een verfrissende koele wind en ik heb een heerlijk plekje gevonden om op te liggen. Nog even kletsen met Augustina, en om 20.45 uur val ik voldaan in slaap. Om vervolgens 30 minuten later weer wakker te worden van liters water. Niet omdat de pijp weer te gebruiken is, maar omdat de kranen in de hemel opgezet worden!! Ik moet me inhouden om nu niet deze regen te gaan vervloeken, maar we smeken er al 4 weken om. Dus dan zeuren we maar even niet over de slechte timing :-D Eenmaal terug in mijn bedje kan het zweten dus weer beginnen… Gelukkig belt Stijn me gezellig op, dus is er nog íets leuk aan deze dag! Na 10 minuten begin ik ineens als een gek te juichen en loop ik de hele hemel bij elkaar te bedanken. “Alles goed daar?” hoor ik aan de andere kant van de lijn. Ja: MIJN VENTILATOR GAAT WEER AAN!!!!!

Ondertussen hebben we sinds dinsdagmiddag weer water om te wassen, zodat ik mezelf eindelijk grondig onder handen heb kunnen nemen en ik me weer enigszins fatsoenlijk kan vertonen in mijn kleren. Ook de elektriciteit houdt het sindsdien redelijk goed, en ik heb al 2 nachten bijna niet gezweet ’s nachts. Het was afgelopen nacht zelfs een beetje frisjes zodat ik mijn cloth over mijn benen heb gelegd! Helaas zijn we nu wel weer sinds maandag afgesloten van het internet.. In heel Bolga ligt het eruit, en volgens sommigen zelfs in heel Ghana. Het probleem schijnt vanuit Accra te komen, wat mogelijk samenhangt met het overtollige water daar (de straten staan blank en het water komt tot je knieën!) Nou ja, ik zal wel zien wanneer ik dit bericht op mijn website kan plaatsen. Het is nu vrijdagochtend, dus jullie kunnen zelf zien hoe lang het nog heeft geduurd!

Oja, wat hier ook leuk is, is op zoek gaan naar een kleurenprinter! Dat is veel te prijzig voor de meeste mensen hier, dus wordt het sinds een tijdje nergens meer aangeboden. Na een dag de stad rondfietsen en alles en iedereen afbellen heb ik uiteindelijk via Jitske (een andere vrijwilliger) kunnen regelen dat we op haar werkplek mogen printen. Ik ga hier echt steeds meer de “gewone” dingen in Nederland waarderen!! Nu maar hopen dat ik dit gevoel ook vast kan houden als ik weer terug ben. Het is voor hier echt een kwestie van overleven, anders dan houd je het hier niet uit. Jullie herkennen me niet meer terug zo rustig en geduldig dat ik nu ben ;-)

Tot slot natuurlijk nog een bedankje voor alle leuke reacties die ik krijg via mijn site (ik glunder altijd als ik zie dat het weer tegen de 20 loopt!), mijn email, sms, telefoontjes en deze week in het bijzonder via de post. Als er speciaal postpapier voor je wordt gekocht (wat een heerlijk jeugdsentiment!!) en zelfs de meisjes van de bakker aan je denken, dan voel je je echt enorm bijzonder. En dan durven mensen nog te vragen wat Bavel heeft wat andere dorpen niet heeft. Nou, ik weet het wel!!! Sommige vrijwilligers moeten hier wennen aan het groeten van iedereen die ze tegenkomen, het vragen hoe het met de ander gaat, het samen zorgen voor elkaar, even een belletje of een bezoekje, en meer van dat soort typisch dorpse zaken. Maar voor mij voelt het als thuiskomen!

Veel liefs, Sanne