Een eigen huis… een plek onder de (bloedhete) zon!
Door: webmaster
Blijf op de hoogte en volg Sanne
05 April 2008 | Ghana, Bolgatanga
Ik woon nu bijna 3 weken bij mijn gastgezin en het begint (eindelijk) echt als “thuis” te voelen. Mijn kamertje is echt MIJN kamertje, mijn bedje echt MIJN bedje. Toen we afgelopen week met de vrijwilligers een nachtje bij Ibrahim gingen slapen verlangde ik naar mijn eigen bed, en daarmee bedoelde ik mijn bed in mijn gastgezin. Ja, het gastgezin is nu een plaats waar ik me op mijn gemak voel en waar ik gewend begin te raken. Ik weet nu wat ik waar kan vinden, wat ik aan wie kan vragen, en een beetje hoe dat alles in zijn werk gaat binnen het gezin. Maar dit alles blijft lastig omdat de familie zo ontzettend groot is. In totaal wonen er denk ik zo’n 40 mensen in de compound, tenminste dat zijn de mensen die ik regelmatig voorbij zie komen. Daarvan komen er zo’n 20 me erg bekend voor, en die ken ik ook bijna allemaal bij naam. Maar van de een weet ik de Ghanese naam en van de ander de Engelse naam (ze hebben er allemaal 2!), dus ik weet nog lang niet altijd over wie ze het hebben! In de compound heeft iedereen zijn eigen kamer (vaak wordt die wel gedeeld met anderen), zijn eigen plekje om te werken en zijn eigen groepje om mee te eten. Dit kan echter wel steeds met andere mensen zijn, waardoor de familiebanden ook niet echt duidelijk zijn. Het wordt alleen nog maar ingewikkelder als de kinderen iedere moeder als “mama” aanspreken en elkaar allemaal “broer” en “zus” noemen. Ik dacht eerst dan ook dat ik 2 zusjes had; daar at ik namelijk mee samen. Bleek na een week dat maar één van die meisjes mijn zusje is, en dat ik juist nog een broertje heb. Ook goed :-) Voor mij voelt het allemaal wat anders. Mijn gastmoeder Augustina is 23 jaar, tja.. dat voelt niet als een “moeder”. En Margareth die voor mij kookt, helpt met wassen en al mijn vragen beantwoordt is mijn tante van 15 jaar. Ik houd het allemaal maar op mijn “gastfamilie”, één grote gezellige groep bij elkaar.
Mijn dag bij het gastgezin ziet er als volgt uit. Als mijn oordoppen goed werken word ik niet gewekt door de moskee (van 04.00 uur tot 05.00 uur) en ontwaak ik om 06.00 uur van de muziek en het geluid van motoren buiten. Ik probeer nog wat te soezen en om 06.30 uur sta ik op. Vaak met buikpijn, zodat mijn eerste activiteit van de dag het zitten op de emmer is. Ik heb mezelf voorgenomen ’s ochtends vroeg niet meer naar het openbaar toilet achter de compound te gaan want dat is niet zo goed op een lege maag. En met de emmer is het een kwestie van zakje weggooien op de vuilnisbelt achter de compound en naspoelen met water en zeep. Gelukkig mag ik deze activiteit de laatste dagen achterwege laten en begin ik dus in het “washok”. Dit is een ruimte tussen 4 muren, maar zonder dak, dus lekker in de buitenlucht. Hier kan ik mijn plasje doen, en me daarna wassen met een emmer water. Van dit moment geniet ik altijd enorm!! Het is heerlijk verfrissend en absoluut lekker om het lauwe water over je hoofd te gieten en dan vervolgens een klein koud briesje langs je rug te voelen. Daarna wikkel ik me in mijn “cloth” (= doek) en loop terug naar mijn kamertje waar ik me aankleed. Daarna mijn tas pakken en fiets buiten zetten en dan wachten op het ontbijt. Soms staat dit al klaar, maar soms duurt het ook wel een kwartier. Als er net niemand in de buurt is, is het een kwestie van wachten want ik durf het niet echt zelf te pakken. Na mijn stokbroodje boter en mijn kop warme chocomel fiets ik om 07.40 richting het ziekenhuis. Daar werken we van 08.00 uur tot 12.00 uur, om vervolgens in de bloedhete zon terug te fietsen naar het centrum van Bolgatanga. Gelukkig hebben we dan vaak wind mee en gaan we bergaf, dus binnen 10 minuten zijn we op onze plaats van bestemming. Samen met de andere vrijwilligers zoeken we een plaatsje om te lunchen. De ene keer is dat brood bij Travellers, een andere keer frietjes, pasta of salade bij Sandgardens of Swap. Voor deze uitgebreidere menu’s moet je echter wel geduld hebben (zeker bij Sandgardens), want om 12.30 uur bestellen kan best om 14.30 uur of 15.00 uur eten betekenen. Afhankelijk van de tijd die er dan nog over is ga ik even naar het internetcafé, de markt, de winkel waar mijn gastmoeder werkt, het postkantoor of naar de office van Meet Africa om met Ibrahim of Mariam te spreken. Dan nog even water kopen voor de rest van de avond en voor de nacht (ik drink hier zo’n 5 liter water op een dag, en dan daarnaast nog sappen en frisdrank!) en dan ben ik tegen 17.00 uur weer terug bij mijn gastgezin. Even mijn spullen wegzetten en als ik zin heb nog eens lekker badderen. Daarna is er tijd om mijn dagboekje bij te werken, een boekje te lezen, muziek te maken (jaja, mijn dwarsfluit is meegereisd!) of een verhaal voor de site te typen. Daarna lange broek en trui aan tegen de muggen en naar buiten. Daar probeer ik te helpen met de huishoudelijke taken, al vinden ze dat vaak niet nodig (en ik kan het natuurlijk ook nog niet zo goed…). Maar ik probeer ze er toch van te overtuigen dat ik echt wil helpen en soms krijg ik dan een taakje als de grond vegen of de saus van tomaten en pepers te bereiden. De rest van de tijd zit ik op een krukje te kijken naar hoe de anderen bezig zijn en natuurlijk veel te spelen met de kleinste kinderen. Vooral Sweety en Blessing vinden het heerlijk op mijn knie te komen zitten en “Kiekeboe” te spelen of gewoon lekker te kroelen. Tussen 19.00 uur en 19.30 uur is het tijd om te eten met Sweety, Blessing, Hafish (mijn broertje, waarvan ik niet weet hoe ik de naam schrijf) en Margareth. Als ik geluk heb rijst, als ik pech heb TZ. Ik heb er al een rijmpje van gemaakt “Rice is nice” en hoop dat ze die hint doorhebben! En dan heb je natuurlijk ook “TZ is bad”, maar dat houd ik toch maar voor me :-) Nog even tandjes poetsen onder de sterrenhemel waardoor ik even “thuis in Nederland” kan zijn (op deze manier haal ik de 2 minuten tenminste wél!) en dan lekker mijn bedje in. Natuurlijk na het inspecteren van mijn bed op kakkerlakken en het goed instoppen van mijn klamboe zodat ik in ieder geval rustig kan slapen! Ventilator aan, nog even een sms’je naar het thuisfront, oordoppen in en dan ben ik om 21.00 uur toch echt in dromenland. In de hoop dat dit mag duren tot de volgende ochtend, en dat ik niet (weer) ieder uur wakker wordt van de hitte en vervelende dromen waar ik de eerste weken erg veel last van heb gehad. Nu gaat dit gelukkig een stuk beter!
Ik hoop dat jullie weer een beetje van de puzzel van mijn leventje in Ghana in kunnen vullen. Een volgende keer hoop ik meer te kunnen vertellen over de uitstapjes die we dan (hopelijk) gemaakt hebben.
Veel liefs, Sanne
Mijn dag bij het gastgezin ziet er als volgt uit. Als mijn oordoppen goed werken word ik niet gewekt door de moskee (van 04.00 uur tot 05.00 uur) en ontwaak ik om 06.00 uur van de muziek en het geluid van motoren buiten. Ik probeer nog wat te soezen en om 06.30 uur sta ik op. Vaak met buikpijn, zodat mijn eerste activiteit van de dag het zitten op de emmer is. Ik heb mezelf voorgenomen ’s ochtends vroeg niet meer naar het openbaar toilet achter de compound te gaan want dat is niet zo goed op een lege maag. En met de emmer is het een kwestie van zakje weggooien op de vuilnisbelt achter de compound en naspoelen met water en zeep. Gelukkig mag ik deze activiteit de laatste dagen achterwege laten en begin ik dus in het “washok”. Dit is een ruimte tussen 4 muren, maar zonder dak, dus lekker in de buitenlucht. Hier kan ik mijn plasje doen, en me daarna wassen met een emmer water. Van dit moment geniet ik altijd enorm!! Het is heerlijk verfrissend en absoluut lekker om het lauwe water over je hoofd te gieten en dan vervolgens een klein koud briesje langs je rug te voelen. Daarna wikkel ik me in mijn “cloth” (= doek) en loop terug naar mijn kamertje waar ik me aankleed. Daarna mijn tas pakken en fiets buiten zetten en dan wachten op het ontbijt. Soms staat dit al klaar, maar soms duurt het ook wel een kwartier. Als er net niemand in de buurt is, is het een kwestie van wachten want ik durf het niet echt zelf te pakken. Na mijn stokbroodje boter en mijn kop warme chocomel fiets ik om 07.40 richting het ziekenhuis. Daar werken we van 08.00 uur tot 12.00 uur, om vervolgens in de bloedhete zon terug te fietsen naar het centrum van Bolgatanga. Gelukkig hebben we dan vaak wind mee en gaan we bergaf, dus binnen 10 minuten zijn we op onze plaats van bestemming. Samen met de andere vrijwilligers zoeken we een plaatsje om te lunchen. De ene keer is dat brood bij Travellers, een andere keer frietjes, pasta of salade bij Sandgardens of Swap. Voor deze uitgebreidere menu’s moet je echter wel geduld hebben (zeker bij Sandgardens), want om 12.30 uur bestellen kan best om 14.30 uur of 15.00 uur eten betekenen. Afhankelijk van de tijd die er dan nog over is ga ik even naar het internetcafé, de markt, de winkel waar mijn gastmoeder werkt, het postkantoor of naar de office van Meet Africa om met Ibrahim of Mariam te spreken. Dan nog even water kopen voor de rest van de avond en voor de nacht (ik drink hier zo’n 5 liter water op een dag, en dan daarnaast nog sappen en frisdrank!) en dan ben ik tegen 17.00 uur weer terug bij mijn gastgezin. Even mijn spullen wegzetten en als ik zin heb nog eens lekker badderen. Daarna is er tijd om mijn dagboekje bij te werken, een boekje te lezen, muziek te maken (jaja, mijn dwarsfluit is meegereisd!) of een verhaal voor de site te typen. Daarna lange broek en trui aan tegen de muggen en naar buiten. Daar probeer ik te helpen met de huishoudelijke taken, al vinden ze dat vaak niet nodig (en ik kan het natuurlijk ook nog niet zo goed…). Maar ik probeer ze er toch van te overtuigen dat ik echt wil helpen en soms krijg ik dan een taakje als de grond vegen of de saus van tomaten en pepers te bereiden. De rest van de tijd zit ik op een krukje te kijken naar hoe de anderen bezig zijn en natuurlijk veel te spelen met de kleinste kinderen. Vooral Sweety en Blessing vinden het heerlijk op mijn knie te komen zitten en “Kiekeboe” te spelen of gewoon lekker te kroelen. Tussen 19.00 uur en 19.30 uur is het tijd om te eten met Sweety, Blessing, Hafish (mijn broertje, waarvan ik niet weet hoe ik de naam schrijf) en Margareth. Als ik geluk heb rijst, als ik pech heb TZ. Ik heb er al een rijmpje van gemaakt “Rice is nice” en hoop dat ze die hint doorhebben! En dan heb je natuurlijk ook “TZ is bad”, maar dat houd ik toch maar voor me :-) Nog even tandjes poetsen onder de sterrenhemel waardoor ik even “thuis in Nederland” kan zijn (op deze manier haal ik de 2 minuten tenminste wél!) en dan lekker mijn bedje in. Natuurlijk na het inspecteren van mijn bed op kakkerlakken en het goed instoppen van mijn klamboe zodat ik in ieder geval rustig kan slapen! Ventilator aan, nog even een sms’je naar het thuisfront, oordoppen in en dan ben ik om 21.00 uur toch echt in dromenland. In de hoop dat dit mag duren tot de volgende ochtend, en dat ik niet (weer) ieder uur wakker wordt van de hitte en vervelende dromen waar ik de eerste weken erg veel last van heb gehad. Nu gaat dit gelukkig een stuk beter!
Ik hoop dat jullie weer een beetje van de puzzel van mijn leventje in Ghana in kunnen vullen. Een volgende keer hoop ik meer te kunnen vertellen over de uitstapjes die we dan (hopelijk) gemaakt hebben.
Veel liefs, Sanne
-
05 April 2008 - 11:04
Joyce:
Lieve Sanne,
leuk om je dagindeling een keer te kunnen voorstellen! Zo weet ik dat ik je na half 9 niet meer mag storen met mijn smsjes of misschien binnenkort een belletje. Ik zal je verder op je mail antwoorden!
Geniet!!!!
Liefs Joyce -
05 April 2008 - 11:44
Marion:
lieverd, en dan durf jij nog te zeggen dat je niet produktief genoemg bent daar?! weer ontzettend genoten van je verhalen en kijk uit naar het volgende verhaal.
veel liefs en kroel! -
05 April 2008 - 12:36
Barbara:
Hee Sanne..!!
Ik laat eindelijk ook maar eens iets van me horen:S Echt hoe schandalig is dat! Maar heb het zo druk de laatste tijd.
Maar.. fijn dat je je zo thuis gaat voelen daar!
Ik laat snel meer van me horen!
Liefs
Barbara -
05 April 2008 - 15:53
Miranda:
He San,
Jawel, flute rules!!! zo, dat mag gezegd worden. Lekker even via muziek ontspannen of is het inspannen na zo'n lange tijd?
En ik sluit me aan bij een vorige schrijfster, jij niet productief genoeg??? Ik dacht dat je dagen zo wel genoeg gevuld zijn, je voelt het niet voor niks als 6 weken aan, toch?!
Enjoy the moment!! Enne wij kijken ook richting de sterren.
liefs Miran -
05 April 2008 - 16:42
Michiel:
Weet je niet hoe je de naam van je broertje schrijft? Heel simpel,
M-I-C-H-I-E-L :-)
Groetjes Michiel. -
05 April 2008 - 18:55
Jonna:
Sanne!!! Toevallig dat ik ineens je site tegenkom. Super dat je in Afrika zit. Wil je een hele leuke en leerzame tijd toewensen!!!
Groetjes Jonna uit een ver verleden ;)
Je kent me vast nog wel uit Bavel, bovendien zullen er niet veel Jonna's bestaan.
-
05 April 2008 - 19:37
Gonnie:
hoi Sanne ,super zeg om alles weer te lezen ,zo duidelijk dat iedereen het waarschijnlijk goed voor zich ziet ,je lekkere bedje met de emmer in de buurt en spulletjes ,waar je veel van houdt ,wat een extra he dat je dit allemaal kan en mag doen.Opstarten van kleine projecten en alles zo goed overdacht.Geniet maar verder hoor ,dikke kus Gon -
06 April 2008 - 00:08
Estelle Bosch:
Hoi Sanne, kamergenootje in Schoorl!
Leuk dat je alles zo persoonlijk beschrijft, dat geeft nu al het gevoel half daar te zijn en ik probeer de goede tips en weetjes er alvast uit te halen. Een gewaarschuwd mens telt voor twee!
Die buikpijn hoort dus kennelijk bij Ghana , lees dat ok bij anderen. Vreemd genoeg had ik al last na het weekend in Schoorl, met overgeven en diarree, alvast een test. Ik ben nog in het ontwikkelingssatdiummet visumaanvragen en vaccineren en moet verder nog hard werken. Wel al bezig met het malariaproject en ik hoop ook op jouw project te kunnen komen kijken.
Ik wil je nu even heel veel sterkte wensen en zend je een paar mooie dromen van narcissen en bloesembomen en sneeuw met Pasen!
Hartelijke groeten van Estelle -
06 April 2008 - 06:18
Arnoud:
Er zijn hier in Nederland/Belgie de laatste tijd een paar schrijvers overleden, maar daar in Ghana is er Eentje geboren....
Van mij mag de volgende wel een keertje in dichtvorm....!!! -
06 April 2008 - 14:18
Sonja Van Sambeek:
Ha ,die Sanne
Als ik over al die buikpijn lees,kun je toch beter die kartoffelklossen uit Polen eten,toen we daar met 10 + waren.Die lustte ook niemand.O ja,kij k eens naar de maan, die staat precies anders om dan hier in Nederland.(in Zuid-Africa ten minste wel) Groetjes Sonja. -
06 April 2008 - 17:18
Ineke En Han:
Hoi Sanne
Leuk weer om te lezen wat je de hele dag doet daar in het warme afrika.
Veel stage plezier en toi toi -
06 April 2008 - 18:12
Myrthe:
Hey Sanne,
Eindelijk je berichtjes gelezen, heel het weekend weer gewerkt. Lang niet gesproken. Lang leve de sms ;) (en de 'gastenboeken', haha)!
Hier begint het er op te lijken dat het weer een beetje mee gaat werken, maar ik durf er niet op te vertrouwen ;). Hoop dat het dat bij jou ook gaat doen, maar dan de andere kant op!
Lekker slapen (alvast?) en een heel dikke kus! -
06 April 2008 - 20:40
Linda:
heej Sanne!
Wat een leuk stuk weer om te lezen! Blij dat het steeds beter gaat in de familie :)Ik heb nog geen tijd gehad om een uitgebreide mail terug te sturen maar die komt er binnenkort wel aan hoor! Ik lees iig je site met veel plezier en ben erg benieuwd naar je verhalen over de uitstapjes (Paga, Mole en Wa moet je iig niet missen!!!. Heel veel plezier en suc6!!
liefs, linda -
08 April 2008 - 06:03
Dion En Marielle:
He Sanne,
Nou je hebt er weer prachtige verhalen opgezet, waarbij we ons helemaal voor kunnen stellen hoe jij daar je dag door komt. ( Kost wel tijd om bij te lezen hoor!)
Leuk dat je je fluit hebt meegenomen: even lekker ontspannen na alle indrukken die je op doet.
Geniet er verder van en wij kijken ook naar boven.
Groetjes,
Dion en Marielle -
08 April 2008 - 13:41
Jenny:
hey Sanne,
Je hebt echt je leventje daar en maakt nu echt mee hoe het er daar aan toe gaat, dat vind ik echt super om te lezen.
xx Jenny -
10 April 2008 - 05:24
Lydia:
Ha Sanne,
Goed gevulde dagen heb je zo! Ik merk aan je verhaal dat je je ook al echt 'thuis' begint te voelen en dat is natuurlijk hardstikke fijn!
Op dit thuisfront is ook alles oke.
Lekker genieten meid , en wij genieten met je mee!
Kus, Lydia
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
